Qorxan Kimsənin İmanını Gizləməsi

ع َ ن ْ ح ُ ذ َ ي ْ ف َ ة َ y ق َ ا ل َ: ق َ ا ل َ ا ل ن ّ َ ب ِ ى ّ ُ r: «ا ك ْ ت ُ ب ُ و ا ل ِ ى م َ ن ْ ت َ ل َ ف ّ َ ظ َ ب ِ ا ل إ ِ س ْ ل ا َ م ِ م ِ ن َ ا ل ن ّ َ ا س ِ». ف َ ك َ ت َ ب ْ ن َ ا ل َ ه ُ أ َ ل ْ ف ً ا و َ خ َ م ْ س َ م ِ ا ئ َ ة ِ ر َ ج ُ ل ٍ ، ف َ ق ُ ل ْ ن َ ا ن َ خ َ ا ف ُ و َ ن َ ح ْ ن ُ أ َ ل ْ ف ٌ و َ خ َ م ْ س ُ م ِ ا ئ َ ة ٍ ف َ ل َ ق َ د ْ ر َ أ َ ي ْ ت ُ ن َ ا ا ب ْ ت ُ ل ِ ي ن َ ا ح َ ت ّ َ ى إ ِ ن ّ َ ا ل ر ّ َ ج ُ ل َ ل َ ي ُ ص َ ل ّ ِ ى و َ ح ْ د َ ه ُ و َ ه ُ و َ خ َ ا ئ ِ ف ٌ.

90. Huzeyfə y rə vayə t edir ki, (bir də fə) Peyğ ə mbə r r buyurdu: “Mü sə lman olduğ unu sö ylə yə n kimsə lə ri siyahı ya alı n! ” deyə buyurdu. Biz də min beş yü z nə fə rin siyahı sı nı tutduq. Sonra (ö z-ö zü mü zə) dedik: “Min beş yü z nə fə r olduğ umuz halda (mü ş riklə rdə n) qorxacağ ı q?! ” Sonralar biz ç ox mü sibə tlə r gö rdü k, hə tta elə olurdu ki, adam tə kbaş ı na qı ldı ğ ı namazı qorxa-qorxa qı lı rdı [18]”. (Buxari 3060, Muslim 213, 394)

ت أ ل ف ق ل ب م ن ي خ ا ف ع ل ى إ ي م ا ن ه ل ض ع ف ه و ا ل ن ه ي ع ن ا ل ق ط ع ب ا ل إ ي م ا ن م ن غ ي ر د ل ي ل ق ا ط ع

İ manı Zə if Olduğ u Ü ç ü n İ manı ndan Qorxan Kimsə nin Qə lbinin Ə lə Alı nması (Yumş aldı lması) Və Qə ti Də lil Olmadı qca Heç Bir Halda İ man Hö kmü Vermə yin Qadağ an Olması

ع َ ن ْ س َ ع ْ د ب ْ ن ِ أ َ ب ِ ي و َ ق ّ َ ا ص ٍ y: أ َ ن ّ َ ر َ س ُ و ل َ ا ل ل ّ َ ه ِ r أ َ ع ْ ط َ ى ر َ ه ْ ط ً ا و َ س َ ع ْ د ٌ ج َ ا ل ِ س ٌ ف َ ت َ ر َ ك َ ر َ س ُ و ل ُ ا ل ل ّ َ ه ِ r ر َ ج ُ ل ا ً ه ُ و َ أ َ ع ْ ج َ ب ُ ه ُ م ْ إ ِ ل َ ي ّ َ ف َ ق ُ ل ْ ت ُ ي َ ا ر َ س ُ و ل َ ا ل ل ّ َ ه ِ م َ ا ل َ ك َ ع َ ن ْ ف ُ ل ا َ ن ٍ ف َ و َ ا ل ل ّ َ ه ِ إ ِ ن ّ ِ ي ل أ َ ر َ ا ه ُ م ُ ؤ ْ م ِ ن ً ا ف َ ق َ ا ل َ أ َ و ْ م ُ س ْ ل ِ م ً ا ف َ س َ ك َ ت ّ ُ ق َ ل ِ ي ل ا ً ث ُ م ّ َ غ َ ل َ ب َ ن ِ ي م َ ا أ َ ع ْ ل َ م ُ م ِ ن ْ ه ُ ف َ ع ُ د ْ ت ُ ل ِ م َ ق َ ا ل َ ت ِ ي ف َ ق ُ ل ْ ت ُ م َ ا ل َ ك َ ع َ ن ْ ف ُ ل ا َ ن ٍ ف َ و َ ا ل ل ّ َ ه ِ إ ِ ن ّ ِ ي ل أ َ ر َ ا ه ُ م ُ ؤ ْ م ِ ن ً ا ف َ ق َ ا ل َ أ َ و ْ م ُ س ْ ل ِ م ً ا ث ُ م ّ َ غ َ ل َ ب َ ن ِ ي م َ ا أ َ ع ْ ل َ م ُ م ِ ن ْ ه ُ ف َ ع ُ د ْ ت ُ ل ِ م َ ق َ ا ل َ ت ِ ي و َ ع َ ا د َ ر َ س ُ و ل ُ ا ل ل ّ َ ه ِ r ث ُ م ّ َ ق َ ا ل َ ي َ ا س َ ع ْ د ُ إ ِ ن ّ ِ ي ل أ ُ ع ْ ط ِ ي ا ل ر ّ َ ج ُ ل َ و َ غ َ ي ْ ر ُ ه ُ أ َ ح َ ب ّ ُ إ ِ ل َ ي ّ َ م ِ ن ْ ه ُ خ َ ش ْ ي َ ة َ أ َ ن ْ ي َ ك ُ ب ّ َ ه ُ ا ل ل ّ َ ه ُ ف ِ ي ا ل ن ّ َ ا ر ِ.

91. Sə d İ bn Ə bu Və qqas y rə vayə t edir ki, (bir gü n) Peyğ ə mbə r r bir də stə adama hə diyyə verə rkə n mə n də (onları n yanı nda) oturmuş dum. Peyğ ə mbə r r onlardan ə n ç ox xoş uma gə lə n bir adama heç nə vermə di. Dedim: “Ya Rə sulullah! Niyə filankə si kə narda qoydun? Vallahi ki, mə n onu mö min hesab edirə m.” (Peyğ ə mbə r): “Bə lkə mü sə lmandı r! ” dedi. Mə n bir az susdum. Nə hayə t, onun haqqı nda bildiklə rim mə nə ü stü n gə ldi və yenə sö zü mü tə krar edib: “Niyə filankə si kə narda qoydun? Vallahi ki, mə n onu mö min hesab edirə m” dedim. (Peyğ ə mbə r): “Bə lkə mü sə lmandı r! ” dedi. Mə n bir mü ddə t susdum. Amma onun haqqı nda bildiklə rim yenə mə nə ü stü n gə ldi və bir daha sö zü mü tə krar etdim. Peyğ ə mbə r r də dediyini tə krar sö ylə dikdə n sonra mə nə buyurdu: “Ey Sə d! Bə zə n bir adama Allah onu ü zü qoylu Oda atması n deyə hə diyyə verirə m, halbuki baş qası nı ondan da ç ox istə yirə m.” (Buxari 27, Muslim 215, 1752, 396, 2480)

ز ي ا د ة ط م أ ن ي ن ة ب ت ظ ا ه ر ا ل أ َ د ل ة

Də lillə rin Tə zahü rü İ lə Rahatlı ğ ı n Artması

ع َ ن ْ أ َ ب ِ ى ه ُ ر َ ي ْ ر َ ة َ y أ َ ن ّ َ ر َ س ُ و ل َ ا ل ل ّ َ ه ِ r ق َ ا ل َ: «ن َ ح ْ ن ُ أ َ ح َ ق ّ ُ م ِ ن ْ إ ِ ب ْ ر َ ا ه ِ ي م َ إ ِ ذ ْ ق َ ا ل َ: ]ر َ ب ّ ِ أ َ ر ِ ن ِ ي ك َ ي ْ ف َ ت ُ ح ْ ي ِ ي ا ل ْ م َ و ْ ت َ ى ق َ ا ل َ أ َ و ْ ل َ م ْ ت ُ ؤ ْ م ِ ن ْ ق َ ا ل َ ب َ ل َ ى و َ ل َ ك ِ ن ْ ل ِ ي َ ط ْ م َ ئ ِ ن ّ َ ق َ ل ْ ب ِ ي [ و َ ي َ ر ْ ح َ م ُ ا ل ل ّ َ ه ُ ل ُ و ط ً ا ، ل َ ق َ د ْ ك َ ا ن َ ي َ أ ْ و ِ ى إ ِ ل َ ى ر ُ ك ْ ن ٍ ش َ د ِ ي د ٍ و َ ل َ و ْ ل َ ب ِ ث ْ ت ُ ف ِ ى ا ل س ّ ِ ج ْ ن ِ ط ُ و ل َ م َ ا ل َ ب ِ ث َ ي ُ و س ُ ف ُ ل أ َ ج َ ب ْ ت ُ ا ل د ّ َ ا ع ِ ى َ».

92. Ə bu Hureyra y rə vayə t edir ki, Peyğ ə mbə r r buyurdu: “Bizim İ brahimdə n daha ç ox belə demə yə haqqı mı z ç atı r: “Ey Rə bbim, ö lü lə ri necə diriltdiyini mə nə gö stə r! ” (Rə bbi ona): “Mə gə r sə n inanmı rsan? ” dedi. (İ brahim) dedi: “Ə lbə ttə (inanı ram!) Amma istə yirə m ki, qə lbim rahat olsun”. (ə l-Bə qə rə 260). Allah Luta rə hmə t elə sin! Hə qiqə tə n, o, mö hkə m bir dayağ a sö ykə nirdi[19]. Ə gə r mə n Yusuf qə də r zindanda qalsaydı m, (sonra da padş ahı nelç isi gə lib mə ni ç ağ ı rmı ş olsaydı,) mə n onun ç ağ ı rı ş ı nı də rhal qə bul edə rdim”. (Buxari 3372, 4537, Muslim 216, 4369, 399, 6291)

و ج و ب ا ل إ ي م ا ن ب ر س ا ل ة ن ب ي ن ا م ح م د ص ل ى ا ل ل ه ع ل ي ه و س ل م إ ِ ل ى ج م ي ع ا ل ن ا س و ن س خ ا ل م ل ل ب م ل ت ه

Peyğ ə mbə rimiz Muhə mmə din r Bü tü n Bə ş ə riyyə tə Gö ndə rilmə si Və Onun (Gö ndə rilmə siylə) Digə r Dinlə rin Nə sx Edilmə sinə İ man Etmə yin Vacibliyi

ع َ ن ْ أ َ ب ِ ي ه ُ ر َ ي ْ ر َ ة َ y ق َ ا ل َ: ق َ ا ل َ ا ل ن ّ َ ب ِ ي ّ ُ r م َ ا م ِ ن ْ ا ل أ َ ن ْ ب ِ ي َ ا ء ِ ن َ ب ِ ي ّ ٌ إ ِ ل ا ّ َ أ ُ ع ْ ط ِ ي َ م َ ا م ِ ث ْ ل ه ُ آ م َ ن َ ع َ ل َ ي ْ ه ِ ا ل ْ ب َ ش َ ر ُ و َ إ ِ ن ّ َ م َ ا ك َ ا ن َ ا ل ّ َ ذ ِ ي أ ُ و ت ِ ي ت ُ و َ ح ْ ي ً ا أ َ و ْ ح َ ا ه ُ ا ل ل ّ َ ه ُ إ ِ ل َ ي ّ َ ف َ أ َ ر ْ ج ُ و أ َ ن ْ أ َ ك ُ و ن َ أ َ ك ْ ث َ ر َ ه ُ م ْ ت َ ا ب ِ ع ً ا ي َ و ْ م َ ا ل ْ ق ِ ي َ ا م َ ة ِ.

93. Ə bu Hureyra y rə vayə t edir ki, Peyğ ə mbə r r buyurdu: “Peyğ ə mbə rlə rin hə r birinə insanı imana gə tirə cə k mö cü zə gö stə rmə k qü drə ti verilmiş dir. Mə nə isə Allahı n nazil etdiyi və hy bə xş edilmiş dir. Mə n ü mid edirə m ki, Qiyamə t gü nü mə nim ardı cı lları m onları n hamı sı ndan ç ox olacaq.” (Buxari 4981, Muslim 217, 402)

ع َ ن ْ أ َ ب ِ ي م ُ و س َ ى y ق َ ا ل َ: ق َ ا ل َ ر َ س ُ و ل ُ ا ل ل ّ َ ه ِ r «ث َ ل ا َ ث َ ة ٌ ل َ ه ُ م ْ أ َ ج ْ ر َ ا ن ِ ر َ ج ُ ل ٌ م ِ ن ْ أ َ ه ْ ل ِ ا ل ْ ك ِ ت َ ا ب ِ آ م َ ن َ ب ِ ن َ ب ِ ي ّ ِ ه ِ ، و َ آ م َ ن َ ب ِ م ُ ح َ م ّ َ د ٍ r و َ ا ل ْ ع َ ب ْ د ُ ا ل ْ م َ م ْ ل ُ و ك ُ إ ِ ذ َ ا أ َ د ّ َ ى ح َ ق ّ َ ا ل ل ّ َ ه ِ و َ ح َ ق ّ َ م َ و َ ا ل ِ ي ه ِ ، و َ ر َ ج ُ ل ٌ ك َ ا ن َ ت ْ ع ِ ن ْ د َ ه ُ أ َ م َ ة ٌ {ي َ ط َ ؤ ُ ه َ ا } ف َ أ َ د ّ َ ب َ ه َ ا ، ف َ أ َ ح ْ س َ ن َ ت َ أ ْ د ِ ي ب َ ه َ ا ، و َ ع َ ل ّ َ م َ ه َ ا ف َ أ َ ح ْ س َ ن َ ت َ ع ْ ل ِ ي م َ ه َ ا ، ث ُ م ّ َ أ َ ع ْ ت َ ق َ ه َ ا ف َ ت َ ز َ و ّ َ ج َ ه َ ا ، ف َ ل َ ه ُ أ َ ج ْ ر َ ا ن ِ».

94. Ə bu Musa y rə vayə t edir ki, Peyğ ə mbə r r buyurdu: “Ü ç qisim insan vardı r ki, onlar ikiqat savab qazanı r: Kitab ə hlində n olub ö z peyğ ə mbə rinə iman gə tirmiş, sonra da Muhə mmə də r iman gə tirə n adam; hə m Allahı n, hə m də ö z ağ aları nı n haqqı nı ö də yə n kö lə; və bir də o kimsə ki, yaxı nlı q etdiyi kə nizinə yaxş ı tə rbiyə vermiş, ona gö zə l tə rzdə elm ö yrə tmiş, sonra da (o kə nizi) azad edib onunla evlə nmiş dir. Belə sinə də ikiqat savab vardı r.” (Buxari 97, Muslim 219, 404)

ن ز و ل ع ي س ى ب ن م ر ي م ح ا ك م ا ب ش ر ي ع ة ن ب ي ن ا م ح م د ص ل ى ا ل ل ه ع ل ي ه و س ل م