Allah Ona iman gətirənləri tanıyır və müna­fiqləri də müt­ləq tanıyacaq”.

Fö vqə luca Allah sı nağ ı və yoldan ç ı xarmanı ona gö rə mü ə yyə n et­miş dir ki, Ona ə zə ldə n mə lum olan hə r ş ey gerç ə klə ş ə bilsin. Buna gö rə Hə rş eyibilə n Xaliq onları, Ö z elminə mü stə sna istinad etmə klə deyil, yalnı z tö rə tdiklə ri ə mə llə rə mü vafiq olaraq mü kafatlandı racaq və cə zalandı ra­caq [156]. Ə ks tə qdirdə Allahı n qulları, “onlara imkan verilsə ydi, onlar istə nilə n sı ­naq­dan keç ə bilə rdilə r” iddiası ilə Rə bbin hö k­mü nə etiraz edə bilə rdilə r.

ﮦ ﮧ ﮨ ﮩ ﮪ ﮫ ﮬ ﮭ ﮮ ﮯ ﮰ ﮱ ﯓ ﯔ ﯕ ﯖ ﯗ ﯘ ﯙ ﯚ

Kafirlə r iman gə tirə nlə rə deyirlə r: “Yolumuza tabe olun, biz də gü nahları nı zı ü stü mü zə gö tü rə k”. Onlar mö minlə rin gü nahı nı n bir hissə sini belə gö tü rə n deyillə r. Hə qiqə tə n, onlar – yalanç ı dı rlar”.

Fö vqə luca, kafirlə rin mü sə lmanları ö z dinlə rinə ç ağ ı rmaq ü ç ü n hansı vasi­tə lə rdə n istifadə etdiklə rində n xə bə r verir. Mü sə lmanlar bunu yadda saxla­yaraq, kafirlə rin ş irnikdirici ç ağ ı rı ş ları na aldanmamalı və onları n mü dhiş toruna dü ş mə ­mə lidirlə r. Kafirlə r və allahsı zlar mü sə lmanlara de­yirlə r: “Ya İ slam dinində n, ya da, heç olmazsa, onun bə zi hö km və tə lə b­lə rində n ə l ç ə kin və dinimizin buyur­duğ u kimi davranı n. Biz də sizin uğ urunuza zə manə t verə rik və hə tta sizin gü nah­ları nı zı n yü kü nü belə daş ı mağ a hazı rı q”. Onlar elə və dlə r verirlə r ki, onları yerinə yetirmə yə heç vaxt nail ola bilmə yə cə klə r. Heç kə s gü nahkarları n yü kü nü, hə tta bir az da olsa, yü ngü llə ş dirə bilmə z. Hə tta bir adam kö nü llü surə tdə baş qası nı n gü nahları nı n yü kü nü ö z ü stü nə gö tü rmə yə razı laş sa da belə, o, onsuz da gü nah­kara heç və chlə kö mə k edə bilmə z, ç ü nki haqq – Ö z qulları nı Ö zü ­nü n xü susi qanunları ilə mü hakimə etmə kdə sə rbə st olan Fö vqə lqü drə tli Rə bbin tə rə fində dir. Fö vqə luca Allahı n qanununda isə belə deyilir: “Heç kim ö zgə sinin gü nahları nı n yü kü nü daş ı mayacaqdı r”.

ﯛ ﯜ ﯝ ﯞ ﯟ ﯠ ﯡ ﯢ ﯣ ﯤ ﯥ ﯦ ﯧ

(29. 13) “Onlar mü tlə q ö z yü klə rini və ö z yü klə rilə birlikdə neç ə -neç ə baş ­qa yü klə ri də daş ı yacaqlar. Qiyamə t gü nü isə onlardan uydur­duqları iftiralar barə də mü tlə q soruş ulacaqdı r”.

Ə vvə lki ayə də n aydı n olur ki, ə trafları ndakı ları gü nah iş lə tmə yə ç ağ ı ran kafirlə r baş qaları nı n gü nahları na gö rə mə suliyyə t daş ı mayacaqlar. Amma bu, belə bir yanlı ş zə nnə sə bə b ola bilə r ki, guya kafirlə r dü z yoldan azdı rdı qları insanları n gü nahları na gö rə də cavab vermə yə cə klə r. Belə gü manları n yaranması nı n qarş ı sı nı almaqdan ö trü Fö vqə luca Allah bə yan edir ki, fasiqlə r mü stə qil tö rə tdiklə ri gü nah yü kü ilə bə rabə r, ö z fitnə ­karlı qları sayə sində baş qa insanları gü nah tö rə tmə yə yö nə ltdiklə rinə gö rə də mə suliyyə t daş ı yacaqlar. Ə gə r bir nə fə r baş qa birisində n nü munə gö tü ­rə ­rə k, gü nah iş lə dirsə, buna gö rə mə suliyyə t eyni bə rabə rlikdə hə r iki gü nahkara aid olur. Birinci, Allaha itaə tsizlik gö stə rdiyinə gö rə cə zalan­dı rı lı r, ikinci isə ə trafı ndakı ları Ona itaə tsizlik gö stə r­mə yə tə hrik etdiyinə gö rə cə zalan­dı rı lı r. Oxş ar hal bir baş qası nı n nü munə si sayə sində gö stə rilə n xeyirxahlı q nə ticə ­sində də ə mə lə gə lir. Belə ki, birinci Fö vqə lucaya itaə tinə gö rə mü kafat alı r, ikinci isə, onun gö stə rdiyi nü munə sinin ə trafdakı lara faydalı olması na gö rə mü kafata layiq gö rü lü r. Qiyamə t gü nü baş landı qda isə, Fö vqə luca Allah bə dxahlı q edə n və bunu baş qa insanları n nə zə rində bə rbə zə kli gö stə rə n və onları cinayə t tö rə tmə yə sö vq edə rə k, sonradan onla­rı gü nahları n yü kü ndə n qurtaracağ ı nı və d edə n gü ­nah­­kar­ları da mə ­suliyyə tə cə lb edə cə kdir.

ﯨ ﯩ ﯪ ﯫ ﯬ ﯭ ﯮ ﯯ ﯰ ﯱ ﯲ ﯳ ﯴ ﯵ ﯶ ﯷ ﯸ

Biz Nuhu da onun xalqı nı n yanı na gö ndə rdik və o, onları n ara­sı nda min ildə n ə lli[157] il ə skik qaldı. Onlar zalı m idilə r və tufan onları hə lak etdi”.

Fö vqə luca bu ayə də kafir xalqlara tə tbiq edilmiş və Onun hü dudsuz haki­miyyə ti və mü d­rik­liyinin parlaq də lili olan cə za haqqı nda xə bə r verir. Bu xalq­lardan birinin yanı na Allah Ö z qulu və elç isi Nuhu (ə) gö ndə rir. O (ə) ö z qə bilə ­daş ları nı Allahdan baş qa heç kimə ibadə t etmə mə yə və baş qa “ilahlara” ibadə tdə n ə l ç ə kmə yə ç ağ ı rı r. Peyğ ə mbə r (ə) ö z qə bilə daş ları arası nda 950 il tə bliğ at aparı r. O (ə) fasilə vermə də n hikmə tli nə sihə tlə r vermə k imkanı nı ə ldə n buraxmı r və ö z moizə lə rinə də ara vermir. O (ə) ö z Rə bbinin tə limini gecə -gü ndü z, gizli və aş ­karda insanlara ç atdı rı r, lakin gü nahkarlar doğ ru yolla get­mə kdə n boyun qaç ı ­rı r­lar. Bundan baş qa, onlar kü frə etiqadları nı və zalı m ə mə llə rini davam etdirirdilə r. Belə olduqda Nuh peyğ ə mbə r (ə) onları lə nə tlə yir. O (ə) onlara qarş ı gö rü nmə miş sə bir və ç ox bö yü k sə bat gö stə rmiş di, amma son nə ticə də yenə də ö z Rə bbinə aş ağ ı dakı sö zlə rlə dua etdi: “Ey Rə bbim! Yer ü zü ndə bir nə fə r də olsa kafir qoyma! ” (Nuh, 71/26). Bir mü ddə t keç dikdə n sonra tufan onları yaxaladı: su gö y­lə rdə n tö kü lü r və yerin də rinliklə rində n fı ş qı rı rdı. Nuhun (ə) qə bilə ­daş ları bu cə zaya layiq idilə r, ç ü nki onlar mü rtə diydilə r.

ﭑ ﭒ ﭓ ﭔ ﭕ ﭖ ﭗ