💸 Как сделать бизнес проще, а карман толще?

Тот, кто работает в сфере услуг, знает — без ведения записи клиентов никуда. Мало того, что нужно видеть свое раписание, но и напоминать клиентам о визитах тоже. Проблема в том, что средняя цена по рынку за такой сервис — 800 руб/мес или почти 15 000 руб за год. И это минимальный функционал. Нашли самый бюджетный и оптимальный вариант: сервис VisitTime.
⚡️ Для новых пользователей первый месяц бесплатно. А далее 290 руб/мес, это в 3 раза дешевле аналогов. За эту цену доступен весь функционал: напоминание о визитах, чаевые, предоплаты, общение с клиентами, переносы записей и так далее.
✅ Уйма гибких настроек, которые помогут вам зарабатывать больше и забыть про чувство «что-то мне нужно было сделать».
Сомневаетесь? нажмите на текст, запустите чат-бота и убедитесь во всем сами!

Лірыка аўтара

Вясновы ўспамін

...Я ў доме адпачынку.

Першы, другі заезд. І вось сустракаю дзяўчынку – лепшую з нявест.

Нявестай яна ня стала.

Яна – ня жонка мая.

Але больш стройнага стана

ніколі ня бачыў я.

Точаныя ножкі,

вытачаны твар.

Вочы – раскосыя трошкі,

Такія, як у татар.

Мы з ёй – на алеі парка,

Гуляем з ёю ў лато.

«Вы, Оля, хто – татарка?»

«А вы угадайце – хто.

Не угадаеце? Цяжка?

Тады матайце на вус.

Чувашка я, чувашка,

Таварыш, белы рус!

Ня ведаць такой нацыі!

Ведаць пара даўно...»

Мы з Оляй ідзем на танцы,

З Оляй ідзем мы ў кіно.

Што нам трэба болей.

Ёсьць у нас маладосьць,

Ёсьць у Толі — Оля,

А ў Олі — Толя ёсьць.

А ў Олі сэрца ранімае –

Проста бяда адна!

А ў Олі сэрца раўнівае—

Як раўнавала яна!

Якою страшнаю караю

Тады пагражалі мне

З раскосінкай, карыя,

Чувашскія вочы яе!

Калі ж адыходзіў поезд,

Калі раставаліся мы,

Былі ў вачах тых – боязь,

Любоў і боль нямы.

Мы не спаткаліся болей.

Увесь успамін. Амін...

...Дзякуй табе, Оля,

за гэты вось успамін!

Сакавік, 1956

Заводзім...

Ранкам, калі адзьвіняць будзільнікі,

Заводзім наручныя гадзіньнікі.

Заводзім маторы, размовы заводзім,

Заводзім канвеер на заводзе.

Разам з спружынамі і пасамі

Заводзім сябе, заводзімся самі.

Заводзім так свае душы і целы,

Каб іх хапіла на дзень цэлы,

Каб дастаткова было саміх

Для клопатаў дзённых, дзённых шуміх.

А вечарам, зьняўшы з рук гадзіньнікі,

Заводзім стомлена будзільнікі...

НЯ ПОМНЮ ТАКОГА ЛЕТА…
Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета,
Каб было столькі кветкавай,
Пялёсткавай белізны,
Каб яблыні так квітнелі,
Бялелі, ружавелі, —
Пасьля непагоды – слоты,
Пасьля халоднай вясны.

Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета,
Каб яблыні так квітнелі,
Каб так цьвілі сады.
Так хораша, так шчодра!
Каб так краналі пяшчотна
Душы маёй лады!

Нібы казала прырода
Людзям майго народа:
«Ведаю, людзі добрыя,
Што радасьці вам нестае.
Дык вось, мае любыя дзеці,
Глядзіце на гэтую квецень,
Глядзіце і любуйцеся,
І цешцеся, дзеці мае!»

Я глядзеў на яблыні,
На гэты цуд новаяўлены,
Я глядзеў на квецень
І адыходзіў душой.
Такое было адчуваньне.
Такое хваляваньне,
Якое бывае ў храме
З яго ўрачыстай імшой.

Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета
І каб быў такім цудам
Ён з сваёй белізной – чысьцінёй,
Быў выклікам яўным гэткім
Нежывым розным кветкам,
Бруду, брыдоце рознай,
Мярзоце ўсялякай зямной.

Не помню такога лета,
Каб было столькі квета
І каб быў такі сьветлы,
Як першы сьнегапад,
Як юначыя мроі,
Як вясельныя строі…
Ня помню такога лета,
Каб квітнеў так мой сад!
Чэрвень 2006