Матермалов. М н . , 1961. Т. 3. С.132).

11 Тэрмім «каваль» — агульнаславянскі: старажы-

Тмарус. коваль, у к р. коваль, польск. kowal, балг. ко-

Вач, макед. ковач, сербска-харв. ковач, славемск.

Kowac, славацк. kovac (Трубачев О.Н. Ремеслеммая

Термммологмя в славямскнх языках. М., 1966. С. 334).

12 Pietkiewicz Cz. Polesie Rzeczyckie: Materialy

Etnograficzne. Cz.1. Kultura materjalna. Krakow, 1928.

Бобровскнй П. Матерналы для географнм н ста-

Тнстнкм Росснн, собранные офнцерамм штаба. Гро-

Днемская губернмя. СПб., 1863. 4.2. С. 113—114.

Дембовецкнй А.С. Опыт опнсанмя Могнпевской

Губерннм. Могнлев, 1884. Кн. 2. С. 479 494.

15 Bernt W. Metalle / / Die deutsche Volkskunde.

Leipzig, 1934. S. 469.

Воронов B.C. O крестьянском мскусстве. M.,

C. 272.

Молчанова Л. А. Матермальмая культура белору-

Сов. М н., 1968. С. 104.

Reinfuss R. Ludowe kowalstwo artystyczne w

Polsce. W r o c l a w e t c., 1983.

Тамсама. C. 94—100.

20 Па ўспамінах мясцовых старажылаў, а к о ў к у зра-

біў каваль з суседняй вёскі Вусце А.Петкум.

21 Нікольскі Н. М. Жывёльі ў звычаях, абрадах і ве-

Равамнях беларускага сялямства. М н., 1933. С. 14.

Самойловнч В.П. Народное архнтектурное твор-

Чество Украмны. Нл. 355, 356.

Гамцкая О. А. Народное мскусство Польшн. М.,

С. 50; Kotula F. Ze studiow nad zdobnictwem

Народнае мастацтва Беларусі

kowalskim w okolicach Rzeszowa / / PSzL. 1952. № 2.

24 Galaune P. Lietuvii^ liaudies menas. Vilnius, 1988

Lent. XXV.

Reinfuss R. Ludowe kowalstwo artystyczne w

Polsce. S. 213.

26 У многіх выпадках ператварэнне аднаго віду ў

другі дасягалася проста: у калёсы ці сані клалі плеце-

ныя з лазы палукашкі ці рашзцісты трохбаковы кузаў

(драбімкі). Гэта, напрыклад, адзначае М.НІкіфароўскі

(Нмкнфоровсккй Н.Я. О ч е р к н простонародного жнтья-

Бытья в Вмтебской Белорусснн н опмсанне предметов

обнходностн: (Этмогр. данные). Внтебск, 1895. С.

363—364).

27 Нкдерле Л. Славямскме древностм: Пер. с чеш.

М., 1956. С. 358.

Романов Е.Р. Белорусскмй сборнмк. Вып.8. Вм-

Льна, 1912. С. 330, 338.

Reinfuss R. Ludowe kowalsfwo artystyczne w

Polsce. S. 150. Ha пьітанне наконт д э к о р у кавалі звы-

чайна адказвалі, што інструмент заўсёды ў рабоце, у

агні, хутка зношваецца, перагарае і аздабляць яго

няма сэнсу. 3 гэтым нельга не пагадзіцца, хоць пры-

клад майстроў Польшчы сведчыць пра іншае.

Grabowski J. Szfuka ludowa w Europie. Warszawa,

S. 38.

31 Інвентар маёнтка Барацічы пад Бабруйскам

адзначае сярод іншых рэчаў «сепет акаваны..., на два

замкі зачынены», «скрымя арзхавая маляваная акава-

наяя, «куфар скурай чорнай абабіты акаваны», «шка-

тулка акаваная магілёўская» і імш. (Gloger Z.

Inwentarze ruchomosci domowych w dawnych wiekach

na Litwie / / Kwartalnik Litewski. 1910. T. I. № 3. S.

112—120.)

32 Лозка A. «Вязуць скрыні малявамыя...» / / МБ.

С. 75.

Krasinska Е. Zdobione bramy zelazne w

Budownictwie wiejskim (z zagadnien wspofczesnej sztuki

ludowej) / / PSzL. 1978. № 3 4; Reinfuss R. Ludowe

Kowalstwo artystyczne w Polsce. S. 142—146.