Сучасная паэзия для дзяцей.

Развицце сучаснай бел дзицячай паэзии цесна паядноно з литаратурна-грамадскими працэсами апошних дзесяцигодзяу. Яна набыла нацыянальны каларыт, пазбавилася идэалагичнай зададзеннасци, пэунага сзематызму, пашырылися яе жанрава-тэматычныя абсяги, памножылися выуленчыя сродки. У ей пленна працавали выдвтныя прадстауники старэйшага паэтычнага пакалення: Агняцвет (зб «Рэчка, рээчанька мая»), Барадулин (зб «Кобра у торбе», «Як воук калядавау»), Гилевич (зб «Добры чалавек»), В. Витка, С.Грахоуски и инш. Сучасная бел дзиц паэзия далучае падрастаючае пакаленне да агульначалавечных каштоунасцей, да духоуных скарбау народа, абсуджае патрыятычныя пачуцци, закликае любиць свой край, берагчы яго непауторную прыроду, выхоувае у дзяцей лепшыя мараньна-этычныя якасци.

Рыгор Барадулин – паэт яркага, шматграннага таленту. Свае першыя таоры для дзяцей ен написау у пачатку 1960 гг, кали у яго самога падрастала дачка. Першая дзицячая книга Барадулина «Мех шэрых, мех белых». Вобразны свет сваих калыханак барадулин насялиу и любимым персанажам гэтага жанру катом. У «КАлыханцы Мирону» неназойлива абуджаецца дзицячае суперажыванне за ката, якога праз сон «пильнуе мыш» и «Пацуки наперабой / Хочуць бегчы» за катом. Аутер вельми тактоуна праз учынки ката схиляе дзяцей да паслухмянасци.

Литаральна у кожным творы паэта прысутничае запрашэнне да гульни, бо сам ен перакананы, што з дзецьми належыць гаварыць без трыбуны и шпаргалки. Н пиша личылки, дражнилки, хуткамоуки, шырокае прызнанне маюць загадки. Напрыклад личылка-задачка «Кольки кошак у кашы» дзеци пильна сочаць за гарэзливыми кошками. «Дзве схавалися за горкай/ Дзве сачыли за ваверкай/ Дзве зьаялися ваукоу/ Хвост на печы и дамоу / Спау Цимошак да цямна / Засталася з им адна / Ты падумай и скажы / Кольки кошак у кашы?»

Дзицячая паэзия Нила Гилевича цесна звязана з традыцями народнай педагогики и вуснай паэтычнай таорчасци. Ен цудоуна ведае, зчаго и як пачынаецца эмацыйнае, духоунае развицце маленькага чалавека. Манера гаворки Гилевича – даверливая, па-размоунаму натуральная, шчырая, даходливая, пазбауленна дарослага сюсюкання. Ен умее завалодаць увагай малога чытача. Праз паэтызацыю вобразау флоры и фауны, роднай прыроды, прыродных з’яу аутар раскрывае адухоуленныя адносины да навакольнага свету, выкликае у дзяцей эмацыянальна-эстэтычныя перажыванни. У сваей творчасци для дзяцей Гилевич выкарыстоувае прыемы мифаэпичнага мыслення и мастацкия магчымасци розных фальклорных жанрау: гутарки, казки, песни, прымауки, народнага жарту и гульни, загадки («Шчасливыя хвилинки», «Сини домик, сини дом…»). Вершы «Дождж грыбасей», «Я - Беларус», «Витаю вясну», вершаваныя творы «Роднае слова», «Мова майго народа».