Махаббат белгілері

Отырмын телефонның жанында,

Хабарласады –ау деуменен.

Шыр етеді бір уақ ытта тағ ы да,

Трубканы кө теремін лезде мен.

‑ «Алло» деймін мейірімді лезбенен,

-«Пә леншенің ү йі ма» дейді ә лдекім,

Телефонғ а дұ рыс нө мір термеген.

Қ айтып қ ойып трубканы мен деген...

Уайымдаймын ары-бері қ араймын,

Қ айта-қ айта уақ ытты да санаймын.

Жаман ойлар жү ріп алды айналып,

Енді біраз кү тіп қ алсам жылаймын.

«Ол мені ұ мытты ма? Алде, мені сү ймей ме?»

Ойлаймын да кү ң іренем мен кейде,

Сонда да бір жалғ ыз ғ ана ү мітпен,

Кү тіп жү рмін берілместен ү рейге.

Уақ ыт ө тіп жатыр ешкімге де қ арамай,

Ал мен одан шаршап кеттім саналай,

Болмағ ан соң ө зім шалдым телефон,

Алып ұ шқ ын сезімдерім шыдамай! 10.10.07

Иялым

Мен сезімге берілдім бе тым қ атты,

Бар санамды сығ ып апты, ұ рлапты.

Санасыздың кү нін кештім бұ л кү нде,

Ү ң ілуден келбетің е сымбатты

Ақ ыл қ айда, мінез қ айда салмақ ты?

Оның менде біреуі де қ алмапты.

Сенің ғ ана есімің ді білемін

Сол есімді қ айталаумен кү н батты!

Кү здің кеші, жел де тұ рды тебініп,

Сығ ырайып кү н де қ ырдан кө рініп.

Табиғ атқ а сырымды айтып отырмын,

Іштен ғ ана, сө йлеуге де ерініп!

Кү нге айтам, қ иялыма беріліп,

Ө тінемін, есім кетіп, егіліп,

Мұ ң ғ а батып, сағ ым болғ ан Кү нменен,

Тоқ та, тоқ та, менде барам, мені кү т!

Журавли

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда –то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальных

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печално

Мы замолкаем глядя в небеса?

Летит, летит по небу клин усталый,

Летит в тумане на исходе дня.

И в том строю есть промежуток малый –

Быть может это место для меня.

Настанет день и журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле.

Из – под небес по – птичьи окликая

Всех вас, кого оставил на земле.

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда –то,

А превратились в белых журавлей.

Тырналар

(аударғ ан: Иманалиев Нұ рболат)

Сол кездегі жауынгерлер оқ қ ұ шқ ан

Қ анды майдан даласында атысқ ан.

Қ ұ шағ ында жердің біздің қ ала алмай,

Ақ тырна боп ұ шып кетті қ арамай.

Ақ тырналар қ иқ у салар аспанда,

Кө к тө рінде ұ шып бара жатқ анда,

Сол шақ тарды есімізге аламыз

Қ арап тұ рып іштен ү нсіз қ аламыз.

Кешкі уақ ыт, кү н ұ яғ а батарда,

Шаршап ұ шып келе жатқ ан қ атарда

Бір орынды бос қ алдырып, айтады:

«Сенің орның, қ осыл біздің қ атарғ а!»

Мен де кетем ақ тырна боп кө гіме,

Жү зіп жү ріп ақ аспанның тө рінде.

Қ иқ у салам жер бетіне қ арайлап,

Тірі қ алғ ан жауынгерлер еліне.

Сол кездегі жауынгерлер оқ қ ұ шқ ан

Қ анды майдан даласында атысқ ан.

Қ ұ шағ ында жердің біздің қ ала алмай,

Ақ тырна боп ұ шып кетті қ арамай.