Mən buna görə sizdən mükafat istəmirəm, çünki məni aləmlərin Rəbbi mükafatlandıracaqdır”.

Mə n sizi ö z qarş ı mda borc ö hdə liklə ri ilə yü klə mirə m, ç ü nki mə ni yalnı z alə mlə rin Rə bbi mü kafatlandı racaqdı r. Mə n Onun sə xavə tlə verə cə yi bol mü kafata ü mid bə slə yirə m. Siz mə nim mö htac olduğ um ş eyi mə nə verə bilmə zsiniz və buna gö rə mə n tə kcə onu istə yirə m ki, siz mə nim nə sihə tlə ­rimi dinlə yə siniz və doğ ru yola gə lə siniz.

ﰓ ﰔ ﰕ ﰖ

(26. 110) “Allahdan qorxun və mə nə tabe olun! ”

Peyğ ə mbə r ə leyhissalam bu sö zlə ri bir daha tə krar etdi və bu onun (ə) ö z qə bilə daş ları na onlarla yanaş ı yaş adı ğ ı bir sı ra ə srlə r ə rzində də fə ­lə rlə ö yü d-nə sihə t verdiyini tə sdiq edir. Fö vqə luca buyurur: “Biz Nuhu ö z xalqı nı n yanı na gö ndə rdik və o, onları n arası nda min ildə n ə lli il az [100] qal­dı ” (Ə nkə bud, 29/14). Mü ş riklə r Allahı n elç isinə (ə) iman gə tirmə k istə mir­dilə r və buna gö rə onun (ə) tə limini inkar etmə yə cə hd gö stə rirdilə r. Lakin onları n gə tirdiklə ri də lillə ri tama­milə mə nası z idi.

ﰗ ﰘ ﰙ ﰚ ﰛ ﰜ ﰝ

(26. 111) “Onlar deyirdilə r: “Sə nə ə n miskin insanlar tabe olduqları halda, biz sə nə heç inanarı qmı? ”

Sə nin ə trafı na ə n kası b və bə dbə xt insanlar yı ğ ı ş dı qları halda, biz sə nin ardı nca gedə rikmi?!

Bu – onları n tə kə bbü rlü yü nü n və haqqa etinası zlı qları nı n ə n bö yü k də lili idi. Bu mü rtə dlə r haqqı nə inki tanı mı rdı lar, onu heç axtarı b tapmaq da istə mir­dilə r. Bu belə olmasaydı, onlar peyğ ə mbə rdə n (ə) ö zü nü n haqlı olduğ unu tə sdiq edə n sü butlar gö stə rmə sini və ö z tə liminin mahiyyə tini aç ı qlaması nı xahiş edə bilə r və onun (ə) kası b ardı cı lları nı n ü nvanı na ə sas­sı z iddialar irə li sü rmə zdilə r. Bundan baş qa, ə gə r onlar baş verə n hadisə lə r haqqı nda azca da olsa dü ş ü n­sə ydilə r, mü tlə q ə min olardı lar ki, Allahı n peyğ ə mbə rlə rinin davamç ı ları, ə slində, onları n nə slinin ə n lə yaqə tli nü ma­yə n­­də lə ri, ə n alicə nab və ağ ı llı insanları və Allahı n yaratdı qları nı n ə n yax­ş ı ları dı r. Hə qiqə tə n, zavallı olanlar – mə hz sağ lam dü ş ü ncə qabiliyyə tinə malik olmayan və daş heykə llə rə ibadə t etmə yi bə yə nə n gü nahkarlardı r ki, qə birlə r qarş ı sı nda sə cdə yə qapanı r və ö lü lə rə dua edir, Allahı n elç ilə rinə itaə t etmə kdə n və onları n hikmə tli ö yü d-nə sihə tlə rinə qulaq asmaqdan boyun qaç ı rı rlar. Belə insanları n ö z etiqadları nı sadə cə ifadə etmə si kifayə t­dir ki, istə nilə n də rrakə li adam onları n qü surluluğ una və ə sassı z­lı ğ ı na ə min olsun.

Nuhu (ə) qə bul etmə yə n mü ş riklə rin sö zlə ri ü zə rində bir qə də r dü ş ü ­nü n. Onlar ö z kafirliklə rini haqqa iman gə tirə nlə rin kası blı ğ ı və adlı -sanlı insanlardan olmamaları ilə ə saslandı rı rdı lar. Hə qiqə tə n, bu “də lilin” ə sas­sı z­lı ğ ı hə r bir ağ ı llı adama aydı ndı r və buna baxmayaraq, mü ş riklə r hə qiqi elç ini (ə) qə bul etmə dilə r. Tə kcə bu hal bə s edir ki, Nuhun (ə) qə bilə daş ­la­rı nı n azğ ı n və axmaq adamlar olduqları nı baş a dü ş ə sə n. Bu, hə r bir insana, ə gə r o Nuh peyğ ə mbə rin (ə) gö zə l moizə lə rinə qulaq asmasa və onun (ə) gö stə rdiyi ə zə mə tli mö cü zə lə ri gö rmə sə belə, aç ı q-aş kar bə llidir. O mö cü ­zə lə rin hə r biri onun (ə) doğ ruç uluğ una, gə tirdiyi tə limin hə qiqiliyinə ş ü b­hə etmə yə imkan vermirdi.

ﭑ ﭒ ﭓ ﭔ ﭕ ﭖ ﭗ ﭘ ﭙ ﭚ ﭛ ﭜ ﭝ ﭞ ﭟ ﭠ