Onlar dedilər: “Biz bütlərə ibadət edirik və daima onlara ina­nırıq”.

Mü ş riklə r ö z ə llə ri ilə dü zə ltdiklə ri və ya hə kk etdiklə ri bü tlə rə iba­də t etmə lə ri ilə lovğ alanı r və hə tta fə xr edirdilə r. Onlar bü tpə rə stliyə etiqad edirdilə r və fasilə siz olaraq ö z uydurduqları “ilahlara” dua edirdilə r. İ brahim (ə) bunu ç ox gö zə l bilirdi və buna gö rə ö z xalqı na izah etmə yə ç alı ş ı rdı ki, bü tlə r və daş hey­kə llə r dua və ibadə tlə rə layiq deyillə r. Fö vqə luca buyurur:

ﮢ ﮣ ﮤ ﮥ ﮦ ﮧ ﮨ ﮩ ﮪ ﮫ ﮬ

(26. 72) “O dedi: “Siz onlara dua edə ndə onlar eş idirlə rmi? ”

(26. 73) “Onlar sizə kö mə k edirlə rmi? Zə rə r vururlarmı? ”

Onlar sizin duaları nı za cavab verirlə rmi? Onlar sizi fə lakə tdə n, bə d­bə xtlik­lə rdə n xilas edirlə rmi? Tamamilə aydı ndı r ki, daş heykə llə r və digə r uydurulmuş tanrı ç alar nə fayda vermə yə, nə də zə rə r vurmağ a qadir deyil­lə r. Onlar hə tta ö zlə ­rinə yö nə ldilə n duaları belə eş itmirlə r. Ş ü bhə siz ki, mü ş ­riklə r bunu gö zə l bilirlə r və bunun ə n yaxş ı nü munə si İ brahim pey­ğ ə m­­bə rin (ə) qə bilə daş ları nı n ibadə t etdiklə ri bü tlə ri dağ ı tması haq­qı nda rə vayə tdir. Fö vqə luca bu hekayə ti “Ə l-Ə n­biya” surə sində vermiş dir. Mü ş ­riklə r soruş urlar: “Ey İ brahim, sə nmi bunu bizim ilahları mı zı n baş ı na gə tir­misə n? ” O (ə) belə cavab vermiş dir: “Xeyr! Bunu edə n on­ları n bö yü ­yü ­dü r, bax bu. Ə gə r onlar danı ş a bilirlə rsə, bunu onları n ö zlə ­rində n soru­ş un”. Bir qə də r fikirlə ş ə rə k, onlar bir birilə rinə demə yə baş ladı lar: “Hə qiqə ­tə n, siz ə slində, gü nahkarlarsı nı z”. Sonra onlar yenə də ö z dediklə rinə qa­yı t­dı lar və dedilə r: “Axı sə n bilirsə n ki, onlar danı ş a bilmirlə r”. Bu – hə qi­qə tdir və onu inkar etmə k mü mkü n deyil və buna ş ü bhə etmə k də olmaz. Lakin mü ş rik­lə r ö z ə mə llə rini ataları nı n və babaları nı n da belə etmə lə ri ilə doğ rultmağ a cə hd gö s­tə rirdilə r.

ﮭ ﮮ ﮯ ﮰ ﮱ ﯓ ﯔ

Onlar dedilə r: “Lakin biz gö rmü ş ü k ki, ataları mı z belə edə r­di­lə r”.

Biz heç bir pis iş gö rmü rü k – biz ancaq valideynlə rimizin izi ilə gedi­rik və onları n adə t-ə nə nə lə rini pozmaq istə mirik.

ﯕ ﯖ ﯗ ﯘ ﯙ ﯚ ﯛ ﯜ ﯝ ﯞ

(26. 75) “O dedi: “Siz nə yə ibadə t etdiyinizi gö rmü sü nü zmü

(26. 76) “ö z keç miş ataları nı zla birlikdə? ”

Sizin hə r biriniz mə nim dü ş mə nimdir və buna gö rə də sizin hamı nı z ö zü ­nü zə eyni bir mü nasibə tin bə slə nmə sinə layiqsiniz. İ badə t etdiyiniz bü t­lə r də mə nim dü ş mə nlə rimdir və ə gə r siz mə nə heç olmazsa, ə n kiç ik bir pislik edə bilə rsinizsə, onu edin. Lakin bilin ki, siz mə nə heç cü rə zə rə r vura bilmə zsiniz.

ﯟ ﯠ ﯡ ﯢ ﯣ ﯤ ﯥ ﯦ ﯧ ﯨ ﯩ ﯪ

(26. 77) “Onları n hamı sı – alə mlə rin Rə bbində n baş qa, mə nim dü ş mə n­lə ­rimdir”,

(26. 78) “O mə ni yaratmı ş və doğ ru yolla aparı r”,

Mə ni mü dafiə edə n alə mlə rin Rə bbidir ki, mə ni yaradaraq, doğ ru yolla aparı r. Mə nim Yeganə Himayə darı m Odur. O, mə nə bu dü nyaya gə l­mə yə imkan vermiş və haqq dinə və dü nyə vi ə min-amanlı ğ a nail olmağ a kö mə k etmiş dir.

ﯫ ﯬ ﯭ ﯮ ﯯ ﯰ ﯱ ﯲ ﯳ ﯴ ﯵ ﯶ ﯷ ﯸ ﯹ ﯺ ﯻ ﯼ ﯽ ﯾ ﯿ ﰀ ﰁ ﰂ

(26. 79) “O, mə ni yedirir və iç irir”,

(26. 80) “O, mə n xə stə lə ndikdə mə nə ş ə fa verir”,

(26. 81) “O, mə ni ö ldü rə cə k və sonra dirildə cə k”,