Həqiqətən, Biz Musaya Kitab verdik və qardaşı Harunu ona mü­avin etdik”.

Biz ə mr etdik ki: “Siz ikiniz də Bizim ayə lə rimizi yalan hesab edə n xalqı n yanı na gedin”. Sonra isə Biz onları bü sbü tü n kö kü n­də n mə hv et­dik”.

Biz Nuhun xalqı nı, onlar elç ilə ri yalanç ı saydı qda, suda batı r­dı q və onları insanlar ü ç ü n də lil etdik. Biz zalı mlara ş iddə tli izti­rablar ha­zı r­ladı q” _

Hə mç inin eynilə adlara da, sə mudlara da, Rass sakinlə ­rinə və onları n arası nda olan ç oxlu nə sillə rə də ”.

Onlardan hə r birinə Biz mə sə l ç ə kirdik və hə r birini Biz tama­milə qı rı b mə hv etdik”.

Onlar artı q bə dxahlı q yağ ı ş ı dü ş mü ş kə ndin yanı ndan keç miş ­dilə r. Mə gə r onlar onu gö rmü rdü lə r? Heç də yox! Sadə cə onlar ü mid etmirdilə r ki, dirildilə cə klə r”.

Sonra Fö vqə luca digə r surə lə rdə tə fsilatı ilə verilmiş Quran ə hvalat­ları n­dan bir neç ə sini xatı rladı r. Bununla Rə bb gü nahkarları, onlar Allahı n Elç isini (ona Allahı n salavatı və salamı olsun!) inkar etmə kdə davam etdik­lə ri halda, mü tlə q ə zablı iş gə ncə lə rə mə ruz qalacaqları barə də xə bə rdar edir. Ey qureyş lilə r! Bu sə rt tale artı q sizinlə qonş uluqda yaş amı ş bir ç ox xalqları n qismə ti olmuş dur və onları n kə də rli aqibə ti sizə yaxş ı mə lumdur. Onları n bə zilə rinin yaş ayı ş mə ntə qə lə rini siz ö z gö zü nü zlə gö rə bilə rsiniz, ç ü nki sizin karvanları nı z sə hə r-axş am onları n yanı n­dan ö tü b keç ir. Bunlar – Saleh peyğ ə mbə rin (ə) tə bliğ at apardı ğ ı Hicr ş ə hə ri və hə mç inin Lut peyğ ə mbə rin (ə) ş ə hə ridir ki, sakinlə ri sə rt yağ ı ş lar tə rə fində n, yə ni, yağ ı ş və ya dolu halı nda gö ylə rdə n tö kü lə n biş irilmiş gil kə sə klə rlə mə hv edil­miş di. O bə dbə xt gü nahkarlar sizdə n pis deyildilə r, onlara gö ndə rilə n elç i­lə r də sizin Peyğ ə mbə rinizdə n (s.ə.s.) daha yaxş ı deyildilə r. Sizin ə linizdə ə vvə lki Ş ə rə fli Kitabları n tə sdiq etdiyi bir sə nə diniz də heç yoxdur.

Ə rə b mü ş riklə ri ö z Rə bbinin ç oxsaylı mö cü zə lə rini gö rü rdü lə r və buna baxmayaraq, onlar iman gə tirmə kdə n imtina edirdilə r, ç ü nki ö ldü k­də n sonra diril­di­lə cə klə rinə və Allahla qarş ı laş acaqları na ü mid etmirdilə r və Onun sə rt cə zası n­dan qorxmurdular. Onlar inadcı llı qla pis ə mə llə r etmə kdə n ə l ç ə kmir və onları n Fö vqə luca Allah tə rə fində n nazil edilmə sinə heç kimdə ş ü bhə doğ ur­­mayan ayə lə ri danmaqda davam edirdilə r.

ﮮ ﮯ ﮰ ﮱ ﯓ ﯔ ﯕ ﯖ ﯗ ﯘ ﯙ ﯚ

(25. 41) “Sə ni gö rdü kdə, onlar sə nə ancaq riş xə nd edirlə r: “Doğ ru­danmı Allah bunu seç ib elç i gö ndə rmiş dir? ”

Ey Muhə mmə d! Sə ni yalanç ı sayan mü rtə dlə r sə ni gö rdü kdə, Rə bbi­nin ayə lə rini rə dd edirlə r və yer ü zü ndə tə kə bbü rlə gə zə rə k, sə ni masqaraya qoyur və sə nə istehza edirlə r. Onlar deyirlə r: “Mə gə r bu – Allahı n gö ndə rdiyi elç idir? O, bu mə suliyyə tli və zifə ü ç ü n yaramı r və belə bir ş ə rə fə layiq deyildir. Allah onu Ö zü ­nü n elç isi edə bilmə zdi”.

Hə qiqə tə n, belə sö zlə r bu fasiqlə rə xas olan zalı mlı ğ ı və inadkarlı ğ ı tə sdiq edirdi. Onlar gerç ə klik haqqı nda yanlı ş tə sə vvü rə malik idilə r və buna gö rə Allahı n seç diyi Elç isi (s.ə.s.) haqqı nda etinası zlı q və kinlə danı ş ­mağ a cə sarə t edir­dilə r. Kim onlara ixtiyar vermiş di ki, Allahı n elç isi olmağ a kimin layiq olduğ una və ya olmadı ğ ı na qə rar versinlə r?! Kim onlara haqq vermiş di ki, desinlə r: “Niyə Quran iki ş ə hə rin bö yü k ş ə xsiyyə ti olana nazil edilmə miş di? ” (Zuxruf, 43/31). Belə sö zlə ri tə kcə ə n cahil və azğ ı n adamlar, ya da haqqı inadkarcası na rə dd edə n, istə nilə n də lilə etinası zlı q gö stə rə n və hə r vasitə ilə yalan sö ylə mə yə və haqqı lə kə lə mə yə can atan qatı kafirlə r deyə bilə rlə r. Ü ç ü ncü bir sə bə b yoxdur, ç ü nki Abdullah oğ lu Muhə mmə d Peyğ ə mbə rin (ona Allahı n salavatı və salamı olsun!) hə yatı ilə sadə cə tanı ş olmaq kifayə t edir ki, onun bilikli, ağ ı llı, ş ü urlu, tə mkinli, yü ksə k ə xlaqlı, mü drik və cə sur bir insan olduğ una ə min olsun. O (s.ə.s.) qeyri-adi keyfiyyə tlə rə malik idi və ə ksə r hallarda digə r insanlardan ö z ü stü nlü yü ilə fə rq­lə nirdi. Ona nifrə t edə n və onun lə yaqə tini alç altmaq istə yə n fasiqlə rə gə ldikdə isə, onlar dü z yoldan sapmı ş və ziddiyyə tli baxı ş ­lara etiqad edə n ə n axmaq və ə n nadan insanlar idilə r. Bü tü n bunlar­dan baş qa, onlara ə dalə tsizlik, zalı mlı q, hə r cü r gö zə lliyə qarş ı nifrə t hissi xas idi. Hə qiqə tə n, heç kim ö zü ndə eyni vaxtda bu qə də r yaramaz key­fiyyə tlə r birlə ş dirə bilmə z. Lakin onları cahillikdə və azğ ı nlı qda ittiham etmə k ü ç ü n onları n tə kcə ə n ş ə rə fli və ə n alicə nab insanı – Muhə mmə d Peyğ ə mbə ri (ona Allahı n salavatı və salamı olsun!) tə hqir etmə lə ri və alç alt­maları kifayə tdir. Onlar belə edirdilə r ki, Peyğ ə mbə ri (ona Allahı n salavatı və salamı olsun!) lağ a qoyub, ə lə salsı nlar. Onlar ö z uydurma ə qidə lə rini inad­karcası na mü dafiə edir və onları ə hatə edə n maymaqları azğ ı nlı ğ a salmağ a cə hd gö stə rir­dilə r. Mə hz Mə kkə mü ş riklə ri belə davranı rdı lar və deyirdilə r:

ﯛ ﯜ ﯝ ﯞ ﯟ ﯠ ﯡ ﯢ ﯣ ﯤ ﯥ ﯦ ﯧ ﯨ ﯩ ﯪ ﯫ ﯬ ﯭ

Gə r biz sə birli olmasaydı q, o, bizi ö z ilahları mı zdan dö ndə r­mə yə hazı r idi”. Onlar cə zanı gö rdü kdə, bilə cə klə r ki, kim yo­lun­dan daha ç ox az­mı ş dı r”.

O, bizə allahları mı zdan ə l ç ə kmə yi və bir Allaha ibadə t etmə yi tə klif edirdi və bizi az qala də rin azğ ı nlı ğ a salacaqdı.

Allah bu canilə ri rü svay etsin! Onlar qə rara almı ş dı lar ki, tö vhid – azğ ı n­lı qdı r, bü tlə rə ibadə t isə doğ ru yoldur. Mə hz buna gö rə onlar sə birlə ö z baxı ş ları nı mü dafiə edirdilə r. Bundan baş qa, onlar ö z qə bilə daş ları nı buna də və t edir və de­yir­dilə r: “... Gedin ö z ilahları nı za gö rə sə bir edin. Ə slində, arzu edilə n ş ey də budur. Biz son dində bu barə də eş itmə miş ik. Bu – bir uydur­madı r” (Sad, 38/6-7).

Sə bir tə rifə layiq bir keyfiyyə tdir. Lakin bunun, mü ş riklə rin bir-birinə dü ş ü nmə də n arzuladı qları sə brə qə tiyyə n aidiyyə ti yoxdur, ç ü nki o, Fö vqə lqü drə tli Allahı n gü nahkarlara qə zə blə nmə sinə sə bə b olur və onları Cə hə n­nə mdə daha ç ox ə zaba dü ç ar edir. Belə bir sə birliliyin mö minlə rin sə birli olması ilə heç bir ə laqə si yoxdur və buna gö rə Fö vqə luca Allah bu­yu­rur: “And olsun ə srə! Hə qiqə tə n, iman gə tirə nlə rdə n, xeyirxah iş lə r gö rə nlə rdə n, bir-birinə haqqı ə mr edə n və bir-birində n sə birliliyi tə lə b edə nlə rdə n baş qa, hə r bir insan ziyanda­dı r! ” (Ə sr, 103/1-3).

Mə kkə mü ş riklə ri ö zlə ri ü ç ü n qə ti qə rara almı ş dı lar ki, onlar dü z yolla gedirlə r və Allahı n Elç isi (ona Allahı n salavatı və salamı olsun!) azğ ı n­lı q zü lmə ti iç ində veyillə nir. Onlar ö z baxı ş ları ndan ə l ç ə kmə k fikrində deyildilə r və buna gö ­rə də daha sonra Rə bb onları gö zlə yə n cə za haqqı nda xə bə r verir. Ç ox tezliklə onlar cə zanı gö zlə ri ilə gö rə cə klə r və kimin ə n də rin azğ ı nlı q iç ində olduğ unu bilə cə klə r. Hə min anda onlar artı q Elç inin (s.ə.s.) doğ ruç uluğ una və ona (s.ə.s.) nazil edilə n tə limə ş ü bhə etmə yə cə k­lə r. Onlar ü midsizlikdə n ə llə rini ç eynə yə rə k, deyə cə klə r: “...Kaş ki, mə n Elç inin yolunu seç ə ydim! Kü l baş ı ma! Kaş ki, filan­kə si ö zü mə dost seç ­mə yə ydim! Doğ rudan da, Zikr mə nə ç atdı qdan sonra mə ni ondan dö n­­də ­rə n o oldu...” (Furqan, 25/27-29).

ﯮ ﯯ ﯰ ﯱ ﯲ ﯳ ﯴ ﯵ ﯶ ﯷ

(25. 43) “Sə n ö z nə fsinin istə yini ilah seç ə ni gö rdü nmü? Mə gə r sə n onun və kilimisə n? ”

Mə gə r ö z nə fsinin istə yini ilahlaş dı randan və tə kcə ö zü nü n alç aq ş ı ltaq­lı qları na uyğ un olaraq davranandan daha azğ ı n bir gü nahkarmı var? Ey Muhə mmə d! Ə gə r sə n belə adamları n rə ftarı ü zə rində dü ş ü nsə n, ol­duqca tə ə ccü b­lə nə rsə n, ç ü nki onlar ə n bö yü k gü nahları tö rə tmə klə bə ra­bə r ö zlə rini ə n ş ə rə fli və ə n lə yaqə tli adamlar hesab edirlə r. Mə gə r sə n belə insan­lara zaminsə n? Ə lbə ttə ki, yox! Sə n onları n taleyinə sə rə ncam ç ə kə bil­mə zsə n. Sə n, sadə cə, bir nə sihə tç isə n və artı q sə nə hə valə edilə n və zifə ni yerinə yetirmiş sə n. Onlar isə tö rə tdiklə ri cinayə t­lə rə gö rə Allah qarş ı sı nda cavab verə cə klə r.

Sonra Fö vqə luca bir daha qeyd edir ki, kafirlə r də rin azğ ı nlı q iç in­də ­dirlə r və belə buyurur:

­­­­

ﭑ ﭒ ﭓ ﭔ ﭕ ﭖ ﭗ ﭘ ﭙ ﭚ ﭛ ﭜ ﭝ ﭞ ﭟ ﭠ ﭡ ﭢ

Ya da sə n elə gü man edirsə n ki, onları n ə ksə riyyə ti eş it­mə yə və ya də rk etmə yə qadirdir? Onlar, sadə cə, heyvan kimidirlə r, lakin onlar yolu daha ç ox azı blar”.

Onlar nə sihə tlə rə qulaq asmaq və haqq ü zə rində dü ş ü nmə k qabi­liyyə ­tində n mə hrumdurlar, ç ü nki onlar tə kcə ç oban haraylaması nı və sahi­bi­nin ç ağ ı ­rı ş ı nı anlayan otlaq heyvanları na bə nzə rdirlə r. Bu kar, lal və kor gü nahkarlar doğ ­ru yolla getmə yə qadir deyillə r. Onlar heyvandan daha ç ox qə flə tdə dirlə r, ç ü nki heyvanlar ö z ç obanları na itaə t edir və gö stə rilə n dü z yolla gedirlə r. Onlar mə hv ola bilə cə klə ri yeri tanı yı r və o yerlə rdə n yan keç irlə r. Amma bü tü n bu keyfiyyə t­lə ri kafirlə r haqqı nda demə k olmaz, halbuki onları n sonu, dilsiz heyvanları n sonundan daha da kə də rli olacaq­dı r. Bu hə qiqə ti də rk edə nə aydı n olur ki, Allahı n Elç isini (s.ə.s.) ittiham edə n mü rtə dlə r ö zlə ri bu ada layiqdirlə r. Bundan baş qa, onlar hə tta, sü rü ­də ki heyvanları n etdiyi kimi, dü z yolla getmə yi də bacarmı rlar.

ﭣ ﭤ ﭥ ﭦ ﭧ ﭨ ﭩ ﭪ ﭫ ﭬ ﭭ ﭮ ﭯ ﭰ ﭱ ﭲ ﭳ ﭴ ﭵ ﭶ ﭷ ﭸ ﭹ

(25. 45) “Mə gə r sə n gö rmü rsə n ki, Rə bbin kö lgə ni necə uzadı r? Ə gə r O istə sə ydi, onu hə rə kə tsiz edə rdi. Sonra Biz gü nə ş i ona sə bə b qı lı b”, [80]