Ayətəl kürsi və onun tə`sirləri

Cə nab Zahidi mə ktubları nı n birində belə nə ql edirdi:

“Kə rə minijadı n xahiş inə ə sasə n, dostlardan birinin Behcə t haqqı nda nə ql etdiyi bir ə hvalatı sizin ü ç ü n yazı ram. Ü midvaram bu ə hvalat mö `minlə rin ü rə yincə olsun, inş allah.

“Qum elmi hö vzə sinin fazil ş ə xslə rində n Urumiyə ş ə hə rində n olan Mirzə Yusif baş ı na gə lə n qə ribə bir ə hvalatı mə nim ü ç ü n danı ş araq dedi: Bir-iki il olardı ki, tə hsil almaq ü ç ü n Qum elmi hö vzə sinə gə lmiş dim. Ç oxlu də rs və mü taliə nə ticə sində gö zlə rim ağ rı mağ a baş ladı. Artı q ü zbə ü zdə ki ş eylə ri gö rə bilirdim. Yavaş -yavaş ağ rı ları m ş iddə tlə nmə yə baş ladı. Qum ş ə hə rində ki gö z hə kimlə rinin ə lində n bir ş ey gə lmə diyinə gö rə mə ni Tehrana gö ndə rdilə r. Tehrandakı mü tə xə ssis hə kim gö zlə rimi mü ayinə edə ndə n sonra bir iynə vurdu və gö zlə rim sağ almağ a baş ladı. Bir-iki aydan sonra yenə hə min xə stə lik ü zə ç ı xdı. Ə vvə l yanı na getdiyim hə kimin yanı na getdim və yenə bir iynə vurdu. Bu də fə iki-ü ç hə ftə də n sonr yenə hə min ağ rı lar baş ladı qda hə kimə mü raciə etdim. Hə minki kimi iynə vurub ağ rı ları mı sakitlə ş dirdi. Artı q bu də fə iki-ü ç gü n keç mə miş gö zü m ə vvə lkində n qat-qat ş iddə tli ağ rı mağ a baş ladı. Hə kim artı q heç bir ş ey edə bilmə di. Də fə lə rlə aparı lan mü ayinə lə rdə n sonra hə kimlə r mə nim bu xə stə liyimin ə lacsı z olduğ unu dedilə r. Mə n dedim: Ə gə r xarici ö lkə lə rdə bu xə stə liyi mü alicə edə bilə rlə rsə, mə n getmə yə hazı ram. Amma hə kimlə r qə ti olaraq dedilə r: “Bu xə stə liyin mü alicə si yoxdur.” Naü mid halda Quma qayı tdı m. Mə sciddə Ayə tullah Behcə t ilə namaz qı landan sonra onun ardı nca getdim. Sualı olan hə r kə s cavabı nı alı b gedə ndə n sonra mə nim də sual edə cə yimi baş a dü ş ü b dedi: “Buyur, sö zü nü de.” Kə də r mə ni boğ a-boğ a baş ı ma gə lə nlə ri Behcə tə danı ş dı m. Gü lü msü nü b dedi: “Gü ndə lik vacibi namazlardan sonra ə llə rini gö zlə rinin ü stü nə qoy və bir Ayə tə l kü rsi oxu. Sonra bu cü mlə ni de: “Allahum-mə hfə z hə də qə ti bihə qqi hə də qə tə y Ə li ibn Ə bi Talib! ”

Mirzə Yusif deyir: Altı -yeddi gü n mə n Behcə tin dediyi tapş ı rı ğ a ə mə l etdim və gö zlə rim tamamilə sağ aldı. Hə min hadisə də n on iki-on ü ç il keç mə sinə və gecə -gü ndü z mü taliə etmə yimə baxmayaraq hə min xə stə likdə n ə sə r-ə lamə t də yoxdur.

“Peyğ ə mbə rsayağ ı ə xlaq.”

Tehran alimlə rindan biri belə nə ql edirdi: Bir gü n Ayə tullah Behcə tin mə nzilinə getmiş dim. Qapı nı ç ox sadə bir qoca kiş i aç dı. Dedim: Ayə tullah Behcə tlə iş im var. Hə min yaş lı kiş i dedi: “Buyurun.” Dedim ki, onun ö zü ilə iş im var. Yenə cavab verdi: “Buyurun.” Mə n o ş ə xsin Behcə t olduğ unu gü man belə etmə zdim. Ö z-ö zü mə fikirlə ş dim ki, yə qin onunla gö rü ş mə yə icazə vermirlə r. Sö zü mü demə də n geri qayı tdı m. Bir də fə onun camaat namazı nda iş tirak etmə k ü ç ü n mə scidə gedə ndə qapı nı aç an ş ə xsin Ayə tullah Behcə t olduğ u mə nim ü ç ü n aş kar oldu. O zahirdə adi adamlardan heç seç ilmir. Ağ a Behcə tin bu ə mə li Peyğ ə mbə rə xas olan ə xlaq və rə ftarı nı mə nim zehnimdə canlandı rdı.[44]