II. DE ROMA CONDĬTA

Romŭ lus et Remus postea avum et matrem liberavē runt Amuliumque, qui cupiditā te regendi adductus tantum scelus commisĕ rat, morte punivē runt. Sed cum Alba pro multitudĭ ne incolā rum iam angusta esset, parā ti erant ad emigrandum multosque socios orando et promittendo secum iunxē runt. Quibuscum eo migravē runt, ubi olim servā ti erant. Nulla enim loca ad habitandum tam erant idonea. Iam ibi nova moenia, aedificatū ri erant. Sed cum inter fratres magnum esset certā men, utrī us ex nomĭ ne oppĭ dum appellandum esset, more prisco voluntas deum iis exploranda erat. Ită que Romŭ lus ex Palatio, Remus e monte Aventī no responsa deum exspectā bant. Socii quoque spectandi causa eo venĕ rant. Tum primum augurium venit Remo, sex vultŭ res. Quam ob rem amī ci eī us novum regem salutatū ri erant. Sed cum paulo post Romŭ lo duplex avium numĕ rus apparuisset, certā men pugnando erat diiudicandum. Tum Remus cum fratre dimĭ cans interfectus est. Ita oppĭ dum ex Romŭ li nomĭ ne appellandum erat Roma (anno ante nostram aeram septingentesĭ mo quinquagesĭ mo tertio).

Pugnando Romā ni postea potentiam suam amplificavē runt. Semper parā ti erant ad bellandum et, cum hostes invasū ri erant, ad defendendum. Saepe in rebus adversis duces imperando cives parendo patriam servavē runt.

III. DE L.IUNIO BRUTO

Tarquinius Superbus, septĭ mus rex Romanō rum, omnia iura humā na et divī na illū sit. Aliquando unus ex filiis eī us Lucretiam, nobĭ lem muliĕ rem Romā nam, ita laesit, ut illa marī tum amicosque eī us ad se vocā ret et in eō rum conspectu ferro sese percutĕ ret. Tum L.Iunius Brutus, cum cetĕ ri terrō re concussi essent, ferrum ex vulnĕ re tractum sumpsit et illud prae se tenens " Discē dat tandem", inquit, " L.Tarquinius Superbus cum suis in Etruriam, unde illa gens nefaria olim huc venit. Equĭ dem non permittam, ut illi, quos omnes boni contemnunt, Romā nos opprimĕ re pergant. Id per hunc sanguĭ nem iuro". Tum amī ci arma ex latĕ bris prompsē runt gladiosque destrinxē runt. Statim portae urbis clausae sunt, ne rex, qui turn bellum gerē bat, invadĕ ret. Ita Tarquinius proscriptus et redĭ tu interclū sus cum suis in Etruriam secessit (anno ante aeram nos tram quingentesĭ mo decĭ mo).

Sed erant in Romā na iuventū te nonnulli adulescentes, qui in regno iucundius vixĕ rant. Quibuscum legā ti a rege Tarquinio missi clam consilia struxē runt et Bruti quoque duos filios in societā tem sumpsē runt. Sed res Bruto nuntiā ta est. Qui rem omnem oppressit et, cum supplicium de illis sumerē tur, mortem filiō rum aspexit, neque anĭ mus eī us misericordia flexus est.