На кожнай створцы дзвярэй — па тры за-

весы. Сярэднія маюць выразны стужкавы

Характар, па канцах раздзяляюцца на тры-

зубцы. Увесь іншы дэкор у выглядзе тры-

зубцаў нібы прыстаўлены да завесаў у

месцах мацавання шрубамі да дзвярэй.

Стрыжні вінтападобна скручаны (тарсіра-

ваны), па канцах раскаваныя і маглі б нага-

дваць фігуркі змеяў, калі б не мелі крыху

сухаваты, нейкі «калючы» характар.

Крыху іншы малюнак маюць верхнія і

ніжнія завесы. Стужкі іх у двух месцах раз-

двоены і шырока разведзены ў выглядзе

ромбаў. Гэта нашмат павялічвае трыва-

Ласць мацавання да дзвярэй, у той жа час

пучкі тарсіраваных стрыжняў выконваюць

дэкаратыўную ролю.

Пры ўсёй непаўторнасці і тыпова мясцо-

вым народным характары дэкору відаць,

што майстар працаваў у традыцыях,

уласцівых народнаму мастацкаму каваль-

ству як Беларусі, так і суседніх тэрыторый.

У сваю чаргу гэтыя традыцыі абапіраліся на

дасягненні высокапрафесійнага гарадскога

рамяства папярэдніх эпох. Дэкаратыўныя

элементы ў выглядзе прыстаўленых да

стужкі завесы трызубцаў, што ўтвараюць

фігуру ў выглядзе літары Ж, здаўна су-

стракаюцца ў народным дойлідстве Еўропы

і ўяўляюць сабой ці больш позні варыянт

інтэрпрэтацыі раманскіх завіткоў-адгаліна-

ванняў, ці самастойную кампазіцыю.

Народныя майстры-кавалі, відаць, аддавалі

ёй перавагу з-за прастаты і дэкаратыўнасці.

Яшчэ адзін варыянт такога дэкору —

акоўка дзвярэй капліцы канца 19 ст. ў

в.Корчыцы Кобрынскага раёна. Ж-падобны

дэкор з тарсіраваных стрыжняў з раскава-

нымі канцамі нагадвае птушыныя галоўкі.

Дэкор не такі «калючы», як у Олтушы, ад-

галінаванні закручваюцда пластычна і жыва,

без абавязковай сіметрыі.

Амаль такая ж кампазіцыя аздабляе

дзверы капліцы ў в.Ляхаўцы Маларыцкага

Мастацкая апрацоўка металу

раёна. Тут яна, праўда, гранічна спрошча-

ная: завеса — з шыннага жалеза, па кан-

цах злёгку раскаваная, Ж-падобныя эле-

менты нешматлікія, але надта «жывыя»,

розных памераў і формаў. Яны то закру-

чваюцца, то адыходзяць уверх і ўніз, нагад-

ваючы лапкі нейкіх насякомых.

Акрамя такіх узораў, якія выяўляюць, з

аднаго боку, уплыў мясцовых народных

традыцый, з другога — інтэрпрэтацыю да-

сягненняў высокапрафесійнага гарадскога

рамяства Еўропы, сустракаюцца прыкпады

ярка індывідуальнай творчасці, якім цяжка

знайсці аналогіі. Такім з'яўляецца дэкор

дзвярэй былога касцёпа Міхала ў в.Цімка-

вічы Капыльскага раёна, выкананы, відаць,

у другой палове 19 ст. ў час пераробкі яго

ў царкву. Асабліва арыгінальныя завесы на

дзвярах прытвора. Яны ўяўляюць сабою

дубовыя галіны з лістамі і жапудамі, што

надзвычай дэкаратыўна і маляўніча ўкрыва-