Рацыянальнае выкарыстанне мясцовай сы-

равіны, навучанне ганчароў прагрэсіўным

дасягненням керамічнай вытворчасці, дапа-

мога ў збыце прадукцыі. У 20-я гады была

наладжана выстаўка ў Брэсце, у 1929 г. —

у Познані, дзе высокую ацэнку атрымаў

белагліняны посуд з Гарадной і чорнаглян-

цаваныя «сівакі» з Міра і Івянца13. Камісія па

кераміцы Варшаўскага таварыства нала-

дзіла пастаянныя курсы для ганчароў. Іх на-

вучалі спосабам абпальвання вырабаў, гла-

зуравання і аздаблення. Аднак магчымасці

курсаў былі досыць абмежаваныя, з Бела-

русі там пабывалі ўсяго 3—4 ганчары.

Больш прадукцыйнай была арганізацыя

курсаў на месцах, у буйных ганчарных цзн-

трах, дзе можна было ахапіць значна боль-

шую колькасць майстроў. Так, Віленскае

таварыства правяло ў 1924 г. ганчарны курс

у Крэве (Смаргонскі раён), у 1936 г. — у

Ракаве (Валожынскі раён), у 1937 г. — у

Мападзечне. Аднак усе гэтыя патрэбныя,

але рэдкія і эпізадычныя мерапрыемствы не

маглі аказаць прыкметнага ўплыву на ста-

новішча ганчарнага рамяства.

У 1939 г., пасля далучэння Заходняй Бе-

ларусі да БССР, тут у многіх ганчарных цэн-

трах таксама былі створаны арцелі. Аднак

Маштабы промыслу прыкметна зменшы-

ліся, паколькі прамысловаць задаволіла па-

трэбы ў асноўных прадметах побыту.

Часовае ажыўленне ганчарства назіраец-

ца ў першыя пасляваенныя гады. Узнавілі

сваю работу арцелі, адрадзілася боль-

шасць традыцыйных асяродкаў ганчарства.

Аднак па ўзроўні вытворчасці ніводзін з іх

ужо не дасягаў даваеннага, паколькі зна-

чная частка мужчын — асноўнай вытворчай

сілы — не вярнулася з фронту. У 50-я гады

ганчарныя арцелі і ўвогуле закрываюцца,

амаль заняпала рамяство і ў іншых ганча-

Рных цэнтрах. 3 аднаго боку, гэта было

вынікам насычэння рынку прамысловай

Прадукцыяй, з другога — непрадуманай

фінансавай палітыкі ў адносінах да май-

строў-саматужнікаў.

У наш час ганчарства існуе ў тых жа фор-

мах, у якіх і ўсе іншыя віды народнага ма-

стацтва. Адна з іх — народны промысел у

сваім традыцыйным выглядзе. Сёння яго

маштабы моцна звузіліся, толькі ў некато-

Рых ганчарных цэнтрах працуюць 1—2 ган-

чары. Рамяством яны займаюцца эпізады-

чна, вырабляючы нешырокі асартымент по-

суду, які сёння яшчэ карыстаецца попытам.

Апошнім часам дзякуючы ажыўленню вы-

ставачнай, збіральніцкай# даследчыцкай,

прапагандысцкай дзейнасці, а таксама ад-

паведным урадавым мерам, у прыватнасці

прыняццю Закона аб індывідуальнай пра-

цоўнай дзейнасці (1986), працэс заняпаду

стабілізаваўся, а ў некаторых выпадках

назіраецца нават адраджэнне рамяства ў