Жаратушының қасиеті туа бітеді

Ержанғ а Жаратушының қ асиеті туа біткен. Ержанды 2-3 жас сә би кү нінде – ағ асы Тілеуберді желкесіне мінгізіп жү рген бағ ып, ойнатады. Тілеуберді балалық пен қ ұ рбы-қ ұ рдастарымен футбол т.б. ойындарды ойнағ ысы келіп Ержанды жерге отырғ ызайын десе қ орқ ып шырылдап жылап қ оя береді. Ө зінің айтуы бойынша сол кезде жан-жағ ынан кө зге кө рінбейтін аталар, апалар ә руақ тары пайда болып: «Ей, отырма! Сасық, бық сық жерге отырма! Тұ р балам!», – деп кө зге кө рінбей қ ұ йрығ ынан ұ рады. Жерге отырғ ызбайды. Ә руақ тарды Ержанның ө зі кө рмейді, бірақ болмысымен сезеді. Ержан солардан қ орқ ып шырылдап жылайды.

Ержан апасымен қ онақ қ а барса ө зінің кө рпесінен басқ а кө рпеге жата алмайды. Ү йінде апасының қ асынан басқ а жерге жатпайды. Себебі, ү йлеріндегі пештің ү стінде кішкентай ағ аш шығ ып тұ ратын. Кішкентай кү нінде сол ағ аштан 4-5 ү лкен кісілер шығ ып Ержанғ а: «Ә й, балам! Ұ йық тай ғ ой!», – деп сылдырмақ ойыншық тарды сылдырлатып ұ йық тататын. Біреуі ә скери киінген соғ ыста қ аза тапқ ан Сарайбай атасы, қ алғ андары аса салтанатты шапан киген Шілмембет, Тө ленді бабалары екен. Олар кезінде аса дә улетті, текті, қ асиет қ онғ ан адамдар болса керек. Ержан мұ ны кейіннен, бабалар ә руақ тарымен тілдескеннен соң тү сінеді. Бұ л ә руақ тарды Ержан бала кезінде анық кө ретін, ал қ азіргі уақ ытта тек тү сінде аян бергенде ғ ана кө реді, олармен тілдеседі, баталарын алады. Алдын ала болатын жайттар туралы ақ парат алады. Науқ астардың шипасы жайлы мағ лұ мат беріледі.

8-9 жасында Ержанғ а Шолпанқ ұ л ағ асы менШә йзадажең гесі кішкентай «Орленек» велосипедін алып береді. Осымен дү кенге барады, қ айтып келе жатып Қ ұ рманғ али деген ақ сақ алдың ү йінің жанында су алатын қ ұ быр болатын, қ араса ү йректер шомылып жү р екен. Осы жерде тайып жығ ылып, кір суғ а былш етіп қ ұ лайды. Ү йге бара сала қ ызуы кө теріліп, ес-тү ссіз ауырады. Апасы арқ алап Зияда Садырбаева деген тә уіп ә жеге апарады. Кейін ол кісі 1987 жылдары 90-ғ а кеп қ айтыс болды. Зияда ә же кіріп келе жатқ анда: «Ә й, балам-ай! Сасық суда нең бар? Тоқ тап жү рсең болмай ма? Сағ ан ол жермен жү руге болмайды ғ ой», – деп ұ шық тап, су оқ ып береді. Барғ анда сұ лқ жатқ ан бала, қ айтарда шауып кетеді. Зияда ә же апасына: «Шынтай, мына баланың кісісі бар бала, байқ ап жү рсін», – деп айтады.

Кейіннен осы Зияда ә женің ә руағ ы тү сінде: «Ә й, балам! Кө з тиген бала келе жатыр, соны ұ шық тап бер», – деп ү немі, аурулар келер бұ рын аян беріп жү реді.

Ержан анда-санда ә ке-шешесінің басына, Зияда ә жеге Қ ұ ран оқ ып қ айтады. Зияда ә же ө лерінде басыма белгі қ оймаң дар деп кеткен. Бірақ та, зиярат етуге барғ ан ел, адасып кетпес ү шін басына «Ә улие Зияда» деген тақ тайшаны іліп қ ояды. Зияда ә женің ә руағ ы: «Мына белгіні алып тасташы», – деп Ержанмен тілдеседі. Ержан алып тастаса да, кө пшілік қ айтадан іліп қ ояды. Ержан алудан, кө пшілік ілуден жалық пайды. Ержанғ а ә руақ тар сө зін жү регіне салады, ө здері кө рінбейді, аян бергенде (тү с кө ргенде) кә дімгі тірі адам сияқ ты келеді, тілдеседі.