Клиникалық өлім. Камшәт Батталованың о дүниеге барып қайтуы

Кім де ниетін – имандылық қ а, тазалық қ а, тілін шыншылдық қ а, ө зін тыныштық қ а, мінезін – туралық қ а, қ ұ лағ ын тың даушығ а, кө зін – ө негелі бақ ылаушығ а айналдырып алғ ан болса, демек ол бақ ытты. Пайғ амбарымыз Мұ хаммед (с.ғ.с.)

Ә руақ тардың ө з ә лемі бар. Адамдар ә лемі олардың ө здерінің денелері тә різді кө зге кө рініп-білінетін тұ рпайы элементтерден қ ұ ралатын болса, ә руақ тардың ә лемі де олардың тә ндері тә різді кө зге кө рінбейтін нә зік элементтерден қ ұ ралады. Адамзат қ оғ амында қ андай ө згерістер болса, онда да сондай, тіпті одан да жоғ ары маң ызы бар ө згерістер болып жатады. Себебі, кө рінбейтін ә лем біздің ә лемге қ арағ анда жоғ ары болып табылады. Ал тө менде не болса – жоғ арыда да сол, сонымен бірге, тө менде жоқ кө птеген нә рселер де бар. Сондық тан жоғ ары ә лем тө менгі ә леммен салыстырғ анда ө те қ ызық ты жә не лә ззаты мол ө мір.

Бұ л туралы ол жақ қ а барып келген адамдар айтады. Ол жақ қ а барып келген деп «клиникалық ө лім» алғ ан адамдарды айтамыз. Тү рлі жағ дайлармен ө ліп, бірақ қ айта тірілген адамдар зерттеліп, олардың кө рген, білгендері қ азіргі заманда кө п зерттеліп, бір жү йеге келтірілді.

Енді «клиникалық ө лім»-ді басынан кешірген Қ арасай ауданы, Мерей ауылының тұ рғ ыны Камшә т Армияқ ызы Батталованың бастан ө ткізген адам сенбес оқ иғ асына назар аударайық.

Менің бұ рыннан екі бү йрегім ауыратын, дә рігерлер бү йрегің де қ ұ м бар деп айтатын. Бірақ елең қ ылмай жү ре беретінмін. 2001 жылы 41 жасымда қ атты ауырып екі бү йрегім ұ стап қ ап, Қ арасай ауданының Шамалғ ан ауылының ауруханасына тү стім. Ө зімнің Дариғ а дейтін таныс дә рігерім бар болатын, бірақ та ол кісі ауруханада қ иналып жатқ анда менің тамырыма дә ріні сала алмады. Тамырымды таба алмай кө п қ иналды, қ олыма да, аяғ ыма да ине салғ анмен тамырым табылмады. Ө зімде қ атты қ иналып кеттім, жанымда кү йеуім Махамбетә ли де бар болатын. Бір мезетте басым соқ қ ы тигендей шың ете қ алды. Есім аутқ ып кеткендей болды, бір қ ызығ ы басым бар, тө менгі денемді сезінбеймін, адамдардың дауыстарын анық естіп жатырмын. Бір уақ ытта Дариғ а кү йеуіме жанұ шыра: «Тамыры соқ пай қ алды, соқ пай қ алды енді не істейміз!?», – деген ү рейлі даусын естідім. Ө зім сө йлей алмаймын, бірақ та бә рін де кө ріп біліп, сезіп жатырмын. Ешқ андай қ иындық, ауырғ анды сезінбеймін. Керісінше, тыныштық, рахат сезіміне бө ленедім. Жоғ арыдан ө зімнің денемді қ орша тұ рғ ан дә рігер Дариғ а мен кү йеуім Махамбетә лиді кө рдім. Бір мезетте дә рігердің «жү регі тоқ тады» деген сө зін естідім. Тө менде не болып жатқ анын жақ сы кө ріп тұ рмын. Махамбетә ли жанталасып аяғ ымды уқ алап жатыр. Сол кезде мен денемнен бө лініп шығ ып ө те қ атты жылдамдық пен ұ шып кеттім. Ұ шып келе жатқ ан жерім қ ап-қ араң ғ ы қ уыс, жер астының ү ң гірі (туннел) сияқ ты, алыстан жарық сә уле кө рінді. Осы жарық қ а қ арай ө те қ атты жылдамдық пен қ ұ йғ ытып тоқ таусыз зымырап ұ шып келе жатырмын. Ұ шып келе жатқ анда бү кіл ө мірім бір сә тте кө з алдымнан найжағ ай сияқ ты жарқ -жұ рқ етіп ө тті. Сол уақ ытта артта қ алып бара жатқ ан 4 баламды қ имадым. Бұ л кезде баламның ү лкені 17-де, кенжесі 4-те болатын. «Балаларым қ алып қ ояды ғ ой, болашақ тары не болады, мен неге қ ара тү некке кетіп бара жатырмын?» деген ой келді. Менің ол жақ қ а барғ ым келмеді, балаларымды ойладым. Белгісіз бір тылсым кү ш мені ұ шырып алып бара жатыр, ө зімді тоқ тата алмадым. Бір кезде денем тыз етіп ауырғ андай болды, кө зімді ашып қ арасам Дариғ а мен кү йеуім Махамбетә ли тұ р. Тә п осы сә тте Дариғ а менің тамырымды дө п басып уколын салғ ан екен.

Міне, осының барлығ ы ешкімнің ойдан шығ арғ аны емес, ә руақ тың бар екенін дә лелдейтін кө ріністер емес пе? Осығ ан ұ қ сас жағ дайлар кімнің болса да ө мірінде кездесуі мү мкін.