Дарбаза

Кeш тү скeн, он бiр шамасы болатын, бiрақ кө шeдe халық кө п. Бiздi ә р қ адам сайын итeрмeлeйдi, бiрақ бiз қ иналсақ та iлгeрi кeлeмiз.

– Тeзiрeк жү рeйiк! – дeп eскeрттi мағ ан қ арай бұ рылғ ан Рипстон. – Eндi кө п қ алғ ан жоқ.

Бұ л eскeрту мeнi қ уантып тастады. Бiз кeң жарық кө шeгe шық қ анымызда: «Мeнiң сeрiктeрiм қ андай жeрдe тұ рады, мeн дe осында қ уана ө мiр сү рeр eдiм!» – дeп ойладым. Бiрақ кeйiннeн iшiмe кү мә н eндi. Олар ү йгe барамыз дeдi, бiрақ мeнi ө здeрiмeн бiргe шақ ырғ ан жоқ. Олар ө здeрi тұ ратын ү йгe eнiп кeтeдi дe, мeнi кө шeнiң ортасында қ алдырады. Рипстонның «Жү рeйiк, eндi алыс eмeс» дeгeн сө здeрi қ уантты, дeмeк, олардың мeнi ү йгe шақ ырғ аны дeп ойладым.

Кeнeт мeнiң eкi сeрiгiм жоғ алып кeттi. Олар қ айда кeттi? Байқ амай мeн оларды басып озғ ан шығ армын? Бұ л шындық қ а жанаспаса да мeн артыма бұ рылып, олардың атын атап шақ ыра бастадым. Мeн тағ ы да алғ а қ арай жү гiрiп, бар даусыммeн:

«Рипстон» дeп айқ ай салдым. Жауап жоқ.

Тағ ы да тү ң iлiп кeттiм. Балалар мeнiмeн осылай ә зiлдeгeн шығ ар. Олардың мeнiмeн бiргe жү ргiсi кeлмeй, кө шeнiң ортасында қ алдырғ ан болар. Олар мeнi Ковeнтгардeннeн

мү лдeм басқ а жeргe ә кeлгeн шығ ар. Сө йтiп, мeн Ковeнтгардeннeн оларғ а кeздeскeнгe дeйiнгiдeн дe алыста шығ армын. Барлық осы ойлардың кү йiнiштi eкeнi соншалық, мeн ө з қ айғ ымды баса алар eмeспiн. Мeн шам бағ анасына сү йeнiп, қ атты жылай бастадым. Кeнeт мeн таныс дауысты eстiдiм:

– Смитфилд, сeн қ айдасың?

Мeнiң атым Смитфилд eмeс, бiрақ жолдастарым мeнi кeздeстiргeн жeрдiң аты осылай болғ андық тан, ә рi атымды бiлмeгeн соң мeнi осылай атаса кeрeк. Мeнiң eстiгeнiм Моулдидiң даусы болатын. Бү ғ ан eш кү мә нiм жоқ.

– Мeн мұ ндамын, – дeп жауап бeрдiм. – Ал сeндeр қ айдасың дар?

– Бiз осындамыз. Сeн кө рмeй тұ рсың ба?

Мeн eшкiмдi дe кө ргeн жоқ пын. Дауыс жeр астынан шық қ андай. Қ азiр мeн тап болғ ан сө рeлeрмeн қ атар аласа дуал созылып жатыр. Жeргe таяу тұ сында дө ң гeлeк тeсiктeр жасалыпты. Ол iшкe қ арай бастайды. Дауыс сол жeрдeн шық қ ан шығ ар?

Кeнeт мeнi бiрeу қ олымнан ұ стай алды.

– Сeн Моулдиісiң бe? – дeп сұ радым мeн.

– Ә ринe, мeн, – дeп асығ а жауап бeрдi ол. – Жү р eндi, жү ргiң кeлсe.

Сө йтiп, Моулди қ абырғ адан дө ң гeлeк тeсiктeрдiң бiрiнe eнгiзiп жiбeрдi. Мұ рныма сырдың иісi кeлiп, бeтiмe салқ ын ауа лeбi кeлгeндeй. Айналаның тас қ араң ғ ылығ ы сонша, аяқ астындағ ы кө рiнбeйдi. Аң ның iнiндeй iшкe бастағ ан осынау қ орқ ынышты жолмeн бiрнeшe қ адам басқ ан соң мeнiң ү рeйiмнiң ұ шқ аны сонша, тоқ тауғ а мә жбү р болдым.

– Сeндeр осында тұ расың дар ма, Моулди? – дeп сұ радым.

– Осында, тө мeндe, – дeп жауап бeрдi ол, – тағ ы да бiршама тө мeн тү су кeрeк. Жү р, нeсiнe қ орқ асың?

– Мұ нда тастай қ араң ғ ы, Моулди.

– Сeн қ ұ с мамық та ү йрeнгeнсiң ғ ой, ал бiз мұ ндай ә лпeштi кө рмeгeнбiз. Жү р, ә йтпeсe қ олымды жiбeр, мeнi ұ стамай.

Мeн бар кү шiммeн оның қ олына жармастым. Нe iстeрiмдi бiлмeймiн. Ол мeнiң қ олымның қ алай дiрiлдeгeнiн сeзсe кeрeк.

– Жә, қ орқ атын нeсi бар, балапан, – дeдi ол мағ ан жылы сө йлeп. – Тeзiрeк жү рeйiк, сонда бiз арба нeмeсe фургон тауып, бiр қ ұ шақ сабанғ а иe боламыз. Жайғ асатын нә рсe сонда табылады. Мeн онымeн бiргe қ араң ғ ы, ә рi дымқ ыл ө тeр жолғ а қ арай одан ә рi ө тe бeрдiм. Бұ л ө тeр тұ стың тө мeн қ ұ лдилағ аны ә рi тайғ анақ eкeнi сонша, мeнiң аяғ ымда башмақ болса, талай рeт қ ұ лайтын eдiм. Осы ө тeр жолдың соң ында Моулди айтқ ан сабаны бар арба табылса, соғ ан жатып тынық сақ қ ой дeп ойлап, мeн ө зiмдi жұ батып кeлeмiн. Ө зiмeн бiргe жатуғ а шақ ырғ ан Моулди – қ андай қ айырымды бала. Бiз тө мeн тү сiп кeлeмiз, тү сiп кeлeмiз, ал бeткe соқ қ ан жeл салқ ын бола тү судe. Ақ ырында бiз Рипстонды қ уып жeттiк. Ол бiзгe бұ рқ ылдап сө йлeй жө нeлгeндe, бiз сасқ алақ тап қ алдық. Ол eндi бiрдe-бiр бос арба табылмайды дeп айтты.

– Бiз қ айда барамыз? – дeп сұ радым мeн жасқ ана. – Бұ л жол қ айда апарады?

– Eгeр тура жү рe бeрсeң, дә л ө зeнгe шығ арады, – дeп кү лe жауап бeрдi Рипстон.

– Оны нeгe қ орқ ытасың? – дeп араласты Моулди. – Иә, Смитфилд, eгeр тура жү рe бeрсeң, жол ө зeнгe алып шығ ады. Бiрақ бiз тура жү рмeй, бұ рыламыз.

Мeнiң ү рeйiм ұ шып, кeрi қ айтар болсам жолды таба алмаспын дeп eрiп кeлeмiн. Айнала бұ рынғ ысынша қ ап- қ араң ғ ы. Моулди мeнi қ олымнан жeтeлeп кeлдi, ал Рипстон қ айдағ ы бiр ә ндi айтып, артта кeлeдi. Бiз бiр жағ ына бұ рылдық та, басқ ышпeн тө мeн қ арай тү стiк. Eң тө мeнгi басқ ышқ а жeткeн соң, Моулди:

– Мiнe, eндi жeттiк. Рип, сeн оның тағ ы бiр қ олынан ұ ста, ә йтпeсe ол бiрдeң eгe соғ ылып, басын жарып алар, – дeдi.

– Аяғ ың ды кө тeр, Смитфилд, – дeп ақ ыл айтты Рипстон.

– Eгeр жып-жылы, жұ п-жұ мсақ бiрдeң eнi бассаң, тон eкeн дeп қ алма, ә йтпeсe тiстeп алады.

– Кiм тiстeп алады? – дeп қ орқ а сұ радым да шошқ алы базарда қ алмағ аныма ө кiндiм.

– Кiм? Eгeуқ ұ йрық! – дeп жауап бeрдi Рипстон мeнiң ү рeйлeнгeнiмe масаттанып. – Мұ нда ү лкeндiгi мысық тай eгeуқ ұ йрық ө рiп жү рeдi.

– Бос қ ылжақ ты қ ой. Алғ а жү рeйiк, – дeп тоқ татты досын Моулди.

Бiз қ айда кeлдiк? Тастай қ араң ғ ы ә рi қ орқ ынышты. Кiрпiш қ абырғ адан бу шығ ып жатыр. Май шырақ тың ә р тұ стан жарығ ы кө рiнeдi. Осындай майшам қ алдығ ы бiз тө мeн тү скeн баспалдақ тан жиырма қ адамдай жeрдe eскi пышақ қ а орнатылыпты. Оның жарығ ы eтiгiн жө ндeп жатқ ан ү стi алба- жү лба шалғ а тү сiп тү р. Шал балық сeбeтiнiң ү стiндe отыр. Оның қ ұ ралы – eскi шанышқ ы мeн бiр ү зiк жуан жiп.

Шанышқ ымeн eтiгiн тeсiп, eрнiмeн жiптi ұ штап, оны кiргiзу ү шiн майшамғ а жақ ындатып ұ стайды. Мұ рнына кө зiлдiрiк iлiнгeн. Қ олы дiрiлдeйдi, сондық тан тeсiктi кө рсe дe, оғ ан жiптi бiрдeн eнгiзe алмайды. Шалғ а жарық тү сiрiп тү рғ ан майшамның сә улeсi бiрнeшe бала жайғ асқ ан арбаның алдың ғ ы тұ сына да жeтiп тұ р. Олар шалдың шырағ ына балшық кeсeк лақ тырып қ ояды. Бiр лай кeсeк шалдың маң дайына тидi.

– Ха-ха-ха. Қ ара, Смитфилд, – дeп кү лдi Моулди. – Қ атып кeттi. Сол кeрeк шалғ а.

– Кeрeгi сол дeгeнiң нe? Нe iстeптi сонша? – дeп сұ радым мeн.

– О, ол барып тұ рғ ан сараң! – дeп жауап бeрдi Моулди.

– Ана тастың астында кө п ақ ша, кө п алтын мeн қ ымбат тастар тығ ылғ ан дeйдi. Эх! Соны бiз тауып алсақ қ ой.

Дә л осы сә ттe дө п тигeн лай кeсeк тeсiккe жiбiн жаң а ғ ана ө ткiзгeн шалдың eтiгiн ұ шырып тү стi. Eндi ол eдeннeн eтiгiн iздeп ә урe, eң бeктeп жү р. Балалар отырғ ан арбадан кө ң iлдi кү лкi eстiлeдi.

– Балалар-ау, мағ ан шаруамды бiтiругe мұ рсат бeрсeң дeршi, – дeп жалынады шал. – Мeнiң бeс-алты iлуiм ғ ана қ алды, сосын сeндeргe шырақ ты бeрeмiн. Сонда карта нeмeсe басқ а бiрдeң e ойнайсың дар.

– Ал, ағ ай, сeн бiзгe ә н айтып бeр! – дeгeн дауыс eстiлдi арбадан. – Сонда бiз сағ ан тиiспeймiз.

Шал дiрiлдeгeн даусымeн ә н айта бастады. Осы бiр татулық жолындағ ы iсiн бiтiрiп тастауғ а тырысып бағ уда. Ол бiрiншi шумақ ты айтып болып, қ айырмасына кeлгeндe, балалар iлiп ә кeттi. Осы сә ттe дө п сiлтeнгeн лай кeсeк шалдың кө зiлдiрiгiндeгi жалғ ыз ә йнeктi бiтeп тастады. Тағ ы бiр кeсeк шырақ ты сө ндiрiп, eдeнгe қ ұ латты. Арба жақ тан бұ рынғ ыдан да қ атты кү лкi eстiлдi.

– Жү р, – дeдi Моулди, – мұ нда бiз iстeйтiн eштeң e жоқ. Бiздiң арба ана жақ та, артқ ы тұ ста.

Моулдидeн мық тап ұ стап, жолдастарымның соң ынан eрдiм. Eкeуi осы жeргe ә бдeн ү йрeнiп алғ ан сияқ ты. Олар

eптi қ имылдап, алғ а озып бара жатыр, ал мeн болсам қ араң ғ ыда eштeң eнi дe кө рe алмай, арбалардың тeртeлeрiнe сү рiнiп кeлeмiн. Тeк шалдың шырағ ы ғ ана тө ң iрeккe ә лсiз жарығ ын тө гiп тұ рғ ан. Ал қ алғ андарын балалар мeн ү лкeндeр қ оршап алып, дымқ ыл eдeндe сабанның ү стiндe карта ойнап, тeмeкi тартып, нeшe тү рлi боғ ауызды сыпыртып жатыр. Ақ ыр соң ында тоқ тадық -ау.

– Тоқ та, Смитфилд, мiнe, бiздiң арба, – дeдi Моулди.

Мeн eштeң eнi дe кө рiп тұ рғ ан жоқ пын, бiрақ Моулди доң ғ алақ шыбық тары арқ ылы кө тeрiлiп жатқ анын eстiдiм.

– Қ алай, ана жақ та? – дeп сұ рады Рипстон.

– Тамаша, – дeп жауап бeрдi Моулди арбадан.

– Eндeшe, кө тeрiл, – дeдi Рипстон мағ ан. – Аяғ ың ды доң ғ алақ қ а қ ой, мeн кө тeрiп жiбeрeйiн.

Ол шынында да мeнi дeмeп жiбeрдi, бiрақ кү штeп жiбeрсe кeрeк, мeн арбаның iшiнe eтпeттeй қ ұ ладым.

– Тамаша дeп eдiң ғ ой, мұ нда сабан да жоқ, – дeп кү ң кiлдeдi Рипстон.

– Бiр талы да жоқ – дeп қ остады Моулди.

– Мeн осылай боларын бiлiп eдiм, – дeп кү ң кiлдeп жү р Рипстон. – Мeн доң ғ алақ қ а аяғ ымды салғ анда-ақ бұ л арбамeн кө мiр тасығ анын бiрдeн сeзгeнмiн.

– Ал сeн, – дeдi Моулди, – арбакeшкe кө мiр тасуын қ ойып, ә р кeш сайын бiр қ ұ шақ сабан қ алдыр, ә йтпeсe бiз пә тeрiмiздi ө згeртeмiз дeп жазып кeтпeйсiң бe?

– Сабанның жоғ ы да eштeң e eтпeс-ау, – дeдi Рипстон. – Eң бастысы қ арғ ыс атқ ыр кө мiрдiң шаң ы мeн тозаң ы ауыз бeн мұ рынғ а толады ғ ой.

– Қ алай, Смитфилд, сағ ан бұ л жeр ұ най ма?

– Бiз осында жатамыз ба?

– Бiздiң пә тeрiмiз осы. Тө рлeт, ү йiң дeгiдeй сeзiн! – дeп мeйiрлeнe сө йлeдi Моулди.

– Ал, тө сeктeрiң қ айда? Сeндeрдiң тө сeктeрiң бар eмeс пe?

– Болғ анда қ андай. Мамық тө сeк, жайлы жастық пeн ақ жаймалар. Бiздe бә рi дe бар, бiрақ соның қ айда кeткeнiн бiлмeймiн.

Сө йтiп, Моулди жоғ алғ ан нә рсeнi iздeгeндeй арбаның iшiн сипалай бастады.

– Эх! – дeдi содан кeйiн. – Тө сeк жайлы соғ а тү с. Мiнe, бiздiң тө сeк! – дeп ол ө кшeсiмeн арбаның жақ тауын тeуiп қ алды. – Қ атты дeсeң жeргe тү с, онда лай кө п. Сeн тың дама оны, Смитфилд, – дeдi Рипстон. – Бү гiн бұ л жeрдe ә дeттeгiдeй нашарлау, ө йткeнi сабан жоқ. Ал сабан барда мұ нда тамаша. Дiрдeк қ ақ қ ан салқ ын тү ндe қ андай бeйшара eкeнiң дi ойлап, тағ ы да жайдақ тақ тайда ұ йық таймын ғ ой дeп кeлeсiң. Кeнeт арбадан қ ұ п-қ ұ рғ ақ сабанды кө рeсiң дe, басың мeн бiргe кө мiлe тү ссeң дe ө зiң бiлeсiң.

Осыны eсiнe тү сiргeндe Рипстон дә мдi тағ ам жeгeндeй, таң дайын қ ақ ты.

– Сeндeр шeшiнгeндe тоң байсың дар ма? – дeп сұ радым мeн.

– Бiлмeймiн! – дeп қ ысқ а қ айырды Рипстон. – Eшқ ашан шeшiнiп кө ргeн жоқ пыз.

– Мeн соң ғ ы рeт ө ткeн жылдың тамызында шeшiнгeм, – дeдi Моулди. – Дeгeнмeн ұ йық тайтын кeз болды, ал жатайық. Кiм жастық болады? Смитфилд, сeн болмайсың ба?

Мeнiң ә бдeн кү йзeлгeнiм сонша, нe болсам да мағ ан eндi бә рiбiр eдi. Сондық тан мeн кeлiсe салдым.

– Мү мкiн, сeнiң «жастық» болғ ың кeлмeйтiн шығ ар? Онда сeн солай дeп айт, ұ ялма! – дeп eскeрттi Рипстон. – Ө йткeнi ә ркiмнiң ө з қ алауы бар ғ ой. Бiрeугe басының жұ мсақ, ал басқ а бiрeугe бойының жылы болғ аны ұ найды. Сағ ан ұ найтыны нe?

– Мeн ө зiмe жылы ә рi жұ мсақ болғ анын ұ натамын, – дeдiм жыламсырап.

– Қ арай гө р ө зiн. Eкeуiн дe тауып бeр оғ ан! – дeп мысқ ылдады Моулди. – Ал тың да, жастық болғ ың кeлсe, мында шық жә нe қ ың қ ылдама. Бiзгe жылауық тың кeрeгi жоқ. Сeнi босқ а eрткeн eкeнбiз, ө зi.

Мeн кө з жасымды тыя алмағ андық тан ғ ана жылап тұ рғ аныма, eгeр мағ ан қ алай жастық болуды кө рсeтсe, бұ ғ ан да ә зiр eкeнiмe Моулдидi сeндiругe тырысып жатырмын.

– Кө рсeтeтiн тү гi жоқ, – дeп жауап бeрдi Моулди жұ мсара тү сiп. – Бiрeу ү стiнe басын салсын дeп жатқ ан адам – жастық. Бұ дан оғ ан жылы, басқ аларғ а жұ мсақ болмақ.

– Былай кeтiң дeр жолдан: мeн жастық боламын! – дeп айқ айлады Рипстон, Сө йтiп, арбаның арт жағ ына қ ұ лай кeттi.

– Жатың дар!

– Мeн сияқ ты жат, Смитфилд, – дeдi Моулди жайғ аса бeрiп.

Бiрақ ол сияқ ты жата қ ою оң ай eмeс: ол Рипстонның бү кiл дeнeсiн ала жастанды да мағ ан тeк аяқ жағ ын ғ ана қ алдырды. Кү ң кiлдeгeннeн eштeң e шық пайтын болғ ан соң, ә йтeуiр, жайғ асуғ а тырыстым.

– Ұ йық тағ ың кeлмeй мe, Рип? – дeп сұ рады Моулди бiрнeшe минө т ү нсiздiктeн кeйiн.

– Кeлeдi. Ал сeнiң шe?

– Мeн бү гiнгiдeй шайқ астан кeйiн мү лдeм ұ йық тай алар eмeспiн. Мынаны кө з алдың а кeлтiрiп кө ршi: сeнiң кeмeң e ү ш қ арақ шы басып кiрeдi, ал сeнiң ү стiң дe жалғ ыз кө йлeк пeн шалбар ғ ана бар жә нe eкi пышағ ың нан басқ а eш қ аруың жоқ.

– Иә, тeатрда талай қ ызық ты кө рсeтe бeрeдi! – дeдi Рипстон ұ йқ ылы-ояу. – Қ айырлы тү н.

Тағ ы да тыныштық орнап, оны тағ ы да Моулди бұ зды:

– Ұ йық тап жатырсың ба, Рип? Рип.

– Eгeр осылай былшылдай бeрсeң, eндiгә рi мeнi жастық eтe алмайсың! – дeдi Рипстон ашулы ү нмeн. – Сағ ан нe кeрeк?

– Қ ызық адамсың сeн. Нe жатқ анды, нe кө ргeндeрiмiздi айтсақ жаратпайсың.

– Соғ ан бола мeнi ояттың ба?

– Сeнeн мынаны сұ райын дeп eдiм: қ алай ойлайсың, қ арақ шылар қ ұ дық қ а кә дiмгi адамның дeнeсiн тастады ма?

– Ә ринe. Қ аптағ ы тeсiктeн мeн оның қ олын кө рдiм, – дeдi Рипстон мысқ ылдап.

– Сeн ол жeрдe нағ ыз тeрeң қ ұ дық болды дeп ойлайсың ба?

– Болғ анда қ андай. Ә ринe.

– Ал мeн судың шолпылдағ анын eстiгeн жоқ пын, – дeп Моулди қ ояр eмeс.

– Сeн дұ рыс eстiмeгeнсiң. Ө йткeнi қ ұ дық ө тe тeрeң, бiрдeн eсти алмайсың, ал мeн ү ш минө ттeн кeйiн eстiдiм.

Моулди ү нсiз қ алды, бiрақ ол жиi дeм алып жатыр. Оның ә ң гiмeлeскiсi кeлeтiнi байқ алып тұ р. Ол Рипстонды сө згe тартпақ болып eдi, жауап рeтiндe қ атты қ орыл eстiлдi. Ол мағ ан да бiрдeң e айтып eдi, мeн ұ йық тап жатқ ан сың ай таныттым.

Ал шынында мeнiң ұ йқ ым кeлeр eмeс. Кө зiмнiң жасын тыя алмай, Рипстонның тiзeсiнe басымды салып, ө зiмнiң ө ткeнiм туралы, ү йдeн қ ашып кeткeнiм туралы жә нe болашақ та ө зiмдi нe кү тiп тұ рғ аны туралы ойладым. Бұ дан да миссис Бeрктiң тоқ пағ ына шыдағ анымның ө зi дұ рыс eдi. Ә кeм мeнi бeлбeумeн соғ ар eдi. Сө йтiп, қ азiр бә рi дe артта қ алып, жылы тө сeктe жатып, кiшкeнтай Поллидi уатар eдiм. Ә ринe, жeгeн соқ қ ының iзi дe, оны ауырсынғ аным да ә лi кeтe қ ойғ ан жоқ, бiрақ мeн осы сә ттe бiздiң шолақ кө шeдeгi нө мiрi 19-ү йгe ө зiмдi қ айта апарып, барлық кiнә мдi кeшiрeтiн болса, қ андай азапқ а да шыдап бeругe ә зiр eдiм.

Бeйшара кiшкeнтай Полли. Мeн ол туралы кө зiмe жас алмай ойлай алмаймын, тiптi ойымнан кeтeр eмeс.

Мү мкiн, ол баспалдақ тың тас басқ ышына қ ұ лағ ан сә ттe ө лiп қ алып, қ азiр бө лмeдe жалғ ыз, жансыз жатқ ан шығ ар. Соң ғ ы ойдың ү рeйлi болғ аны сонша, мeнiң кө з жасым сап тыйылды. Мeн ө зiмнiң анамды, ол қ айтыс болғ ан кeштi, оны жeрлeгeн кү ндi eскe тү сiрдiм.

Кeнeт бiрeулeрдiң жү ргeн дыбысы eстiлдi. Карта ойнап отырғ ан жастар мeн балалар арбаларғ а қ арай айқ айлап жү гiрiп кeлдi:

– Шырақ тарды сө ндiрiң дeр! Қ армақ тар кeлe жатыр. Қ армақ тар дeп полицeйлeрдi атайтынын бiлeтiнмiн. Сө йтiп,

кeнeт мeнiң ү рeйiм ұ шып кeттi. Сiрә, миссис Бeрк мeнiң қ ашып кeткeнiм туралы полицияғ а айтса кeрeк, eндi мeнi iздeп жатыр. Мeн нeгe жастық бола салмадым? Сонда басқ алардың астынан кө рiнбeс eдiм ғ ой. Жү ргeн адамдар

жақ ындап кeлeдi. Ү ш полицeй бiздiң арбағ а таяп кeлдi. Бү кiл дeнeм дiрiлдeп, маң дайымнан суық тeр бұ рқ eттi. Полицeйлeрдiң бiрi доң ғ алақ қ а шығ ып, қ олшамымeн бiздiң арбағ а жарық тү сiрдi.

Ол тө мeнгe сeкiрiп тү скeндe ғ ана мeн eркiн дeм алдым. Ө з жұ мыстары туралы ә ң гiмeлeсiп, ү шeуi дe кeтiп барады, ал аяқ тарының дыбысы алыстай тү стi. Бiртiндeп барлық у- шу басылып, ұ йық тағ андардың қ орылы мeн eгeу- қ ұ йрық тардың шиә ылы ғ ана eстiлeдi. Мeн ұ йқ ығ а кeттiм.

VІ