Ani pasa, ani mieszka.

Dł ugo pó ź niej, kiedy to Trzecia Era, a takż e ś wiat elfó w

miał y się ku koń cowi i zbliż ał a się Wojna o Pierś cień, Rada

Elronda uzyskał a informację o odnalezieniu Pierś cienia

w rzece, blisko skraju Pó l Gladden u zachodniego brzegu.

Nie był o wszakż e mowy o szczą tkach Isildura. Wó wczas to

zorientowano się, ż e od jakiegoś czasu Saruman cichcem

przeszukuje te okolice. Nie znalazł wprawdzie Pierś cienia

(któ ry zabrano duż o wcześ niej), ale na co jeszcze mó gł

trafić, tego nikt nie wiedział.

Kiedy wszakż e kró l Elessar, ukoronowany w Gondorze, zaczą ł zaprowadzać porzą dki w swym kró lestwie, jednym z pierwszych jego zadań był a odbudowa Orthanku. Zamierzał umieś cić tam palantir, odzyskany niegdyś od Sarumana. Przeszukano wó wczas skrupulatnie cał ą wież ę, znajdują c wiele wartoś ciowych rzeczy, jak klejnoty i dziedzictwo Eorla wykradzione z Edoras przez sł ugę Sarumana zwanego Smoczym Ję zykiem, w czasie gdy kró l Theoden pogrą ż ony był w apatii. Znajdował y się tam ró wnież inne, dawniejsze i pię kniejsze skarby wybrane z kurhanó w oraz grobowcó w ró ż nych krain. Saruman stoczył się tak nisko, ż e gromadził bł yskotki niczym sroka. W koń cu za tajemnymi drzwiami (któ rych nigdy by nie odnaleziono, o otwarciu nie mó wią c, gdyby nie pomoc krasnoluda Gimlego) trafiono na stalową szafkę. Moż e zamierzano w niej umieś cić Pierś cień, jednak tylko dwa przedmioty spoczywał y na najwyż szej pó ł ce. Jednym z nich był o mał e zł ote puzderko na cienkim ł ań cuszku, puste wszakż e, bez napisó w czy znakó w, ale bez wą tpienia w tym wł aś nie puzderku nosił niegdyś Isildur Pierś cień na szyi. Tuż obok leż ał skarb bezcenny, opł akany już dawno jako na zawsze przepadł y: sam Elendilmir, biał a gwiazda z kryształ u elfó w osadzona w mithrilu32, dziedzictwo rodu przekazywane od Silmarien po Elendila, uznane przez tego ostatniego za znak monarszy Pomocnego Kró lestwa33. Wszyscy pó ź niejsi kró lowie i wodzowie w Amorze, ró wnież Elessar, nosili wprawdzie Elendilmira, jednak chociaż był to klejnot pię kny, wykonany przez elfy z Imladris w darze dla Valandila, syna Isildura, nie miał już tej pradawnej mocy co zagubiony w ową noc, kiedy Isildur umkną ł samotnie w ciemnoś ć.

Elessar przyją ł klejnot z szacunkiem; kiedy wró cił na Pomoc i obją ł na nowo wł adztwo Arnoru, a Arwena nał oż ył a mu Elendilmira na skronie, wó wczas zgromadzeni umilkli, zachwyceni urokiem znaku kró lewskiego. Elessar wszakż e nigdy już nie naraż ał cennego przedmiotu na niebezpieczeń stwa. Zakł adał go jedynie w dni szczegó lnie waż ne dla Pó ł nocnego Kró lestwa. Poza tym nosił ten drugi klejnot, któ ry odziedziczył po bezpoś rednich przodkach.

- On też godzien jest szacunku - powiadał. - Cenię go wysoce, gdyż nosił o go przede mną aż czterdziestu wł adcó w34.

Zastanowiwszy się nad sprawą gruntowniej, wszyscy wtajemniczeni poczuli się nieswojo. Wydawał o im się bowiem, ż e oba te skarby, a szczegó lnie Elendilmir, nigdy się nie odnajdą. Jeś li Isildur miał je ze sobą w chwili ś mierci i jeś li zginą ł na gł ę bokiej wodzie, wó wczas silny prą d musiał by znieś ć je z czasem w odległ e strony. Jeś li jednak Saruman trafił na klejnot oraz na puzderko, to oznaczał o, ż e Isildur musiał zginą ć w pł ytkiej wodzie, się gają cej mu co najwyż ej do ramienia. A skoro tak, to gdzie podział y się szczą tki kró la? Wprawdzie cał a era minę ł a, ale powinny zachować się przynajmniej koś ci. Czy Saruman znał azł je, a potem zniszczył, palą c bez szacunku w jednym ze swoich piecó w? Był by to zatem czyn haniebny, nie najgorszy wszakż e z postę pkó w Sarumana.